Po lekturze kilku ostatnich powieści Colleen Hoover przyznałam, że powoli zaczynam dostrzegać pewne mankamenty jej twórczości. I chyba dlatego, by uniknąć sytuacji, w której na koniec zostanę z uczuciem rozczarowania, nie sięgnęłam po dwie z kolei premiery, mianowicie „It ends with us” oraz „Without Merit”. Nie do końca potrafię Wam natomiast wytłumaczyć, dlaczego akurat dla powieści „Wszystkie nasze obietnice” zmieniłam swoje nastawienie - czy chodziło o jakąś szczególnie pozytywną opinię książkowego influencera, któremu ufam; czy o „przeczucie”; czy też po prostu potrzebę sprawdzenia czy Colleen Hoover jest w stanie jeszcze wywołać we mnie ciepłe emocje. Bez względu na przyczynę, jestem po prostu wdzięczna za taki obrót spraw.

Pierwsze spotkanie Quinn i Grahama dalece odbiega od ideału. Kiedy poznają się na korytarzu (już-wkrótce-byłego) narzeczonego dziewczyny, chyba żadne z nich nie przypuszcza jak dalej rozwinie się ich historia. Kilka lat później są kochającym, ale nie do końca szczęśliwym małżeństwem. Quinn rozpaczliwie pragnie zostać matką i obwinia siebie za to, że pozbawia Grahama możliwości bycia rodzicem. Chociaż kocha męża, z każdym dniem dostrzega jak się od siebie oddalają. Jak to możliwe, że obopólna miłość nie stanowi gwarancji szczęśliwego zakończenia; i że być może to za mało by małżeństwo Quinn i Grahama przetrwało?

„Wszystkie nasze obietnice” pod pewnymi względami pokazują nowe, nieco odmienne  oblicze Colleen Hoover, ale nie jest też tak, że nie posiadają żadnych punktów wspólnych z jej poprzednimi powieściami. To wciąż historia, która w dużej mierze obraca się wokół jednego wątku i dwóch bohaterów, a resztę postaci spycha na dalszy plan; i która sporą wagę przykłada do relacji pomiędzy tą dwójką. W porównaniu do niektórych pozycji, „Wszystkie nasze obietnice” wydają się jednak jakby dojrzalsze - problematyka powieści wskazuje na to, że Colleen Hoover powoli odchodzi od gatunku New Adult i że obiera za target nieco starszego odbiorcę.

Historia Quinn i Grahama toczy się dwutorowo - naprzemienne poznajemy początki znajomości tej dwójki, jak i ich „teraz”, w momencie kryzysu małżeńskiego.  Jest to doskonale rozwiązanie i to nie tylko dlatego, że pozwala nam lepiej poznać i zrozumieć relację pary. Nie da się ukryć, że wątek rozgrywający się „teraz” ma dosyć mocny pod względem emocjonalnym wydźwięk, a przez taki sposób narracji Colleen Hoover daje swoim czytelnikom chwilę na zaczerpnięciu oddechu.

To właśnie emocje są jednak tym co stanowi o wartości tej historii. Colleen Hoover pisze o tematach trudnych i bolesnych, ale wykazuje się przy tym niesamowitą spostrzegawczością i delikatnością. Porusza kwestie problemu z zajściem w ciąże i tego jak zmienia on perspektywę na życie seksualne albo jak wyczula na tematykę posiadania potomstwa w codziennych rozmowach; mówi o tym jak poczucie winy i rozczarowanie oddziałuje na relacje pomiędzy dwójką ludzi; i zwraca uwagę na to, że miłość czasami nie wystarcza by utrzymać związek. Przyznaję, że dawno żadna lektura nie poruszyła mnie w podobny sposób. Jestem bowiem coś takiego w piórze Colleen Hoover co otwiera oczy czytelnika na kwestie, na które przedtem nie zwracał uwagi.

„Wszystkie nasze obietnice” z pewnością nie są historią pozbawioną wad, a wśród zarzutów mógłby znaleźć się ten, że niektóre ze scen mają za bardzo przerysowany, filmowy charakter. Tyle że dla mnie te kwestie trochę tracą na znaczeniu, kiedy pomyślę o tym jak wiele emocji wzbudziła we mnie autorka i jak bardzo poszerzyła moją perspektywę. Nie wiem czy to najlepsza powieść autorki pod względem warsztatu czy oryginalności, ale jest w niej coś co absolutnie podbiło moje serce. Polecam. 

Wszystkie nasze obietnice, Colleen Hoover; tłum. Aleksandra Żak; wydawnictwo Otwarte; Kraków 2018 ★★★★★

Nie mogę powiedzieć żeby rok 2018 był dla mnie rokiem, w którym odkryłam na nowo swoją miłość do seriali. Wiem, że będzie to dosyć stereotypowa odpowiedzieć, ale gdybym musiała wskazać moment, w którym na nowo zaczęłam maratonować odcinki kolejnych popularnych produkcji byłby to okres, w którym zaczęłam studia (ze wskazaniem na pierwszą sesją. Nie macie pojęcia jak bardzo wszystkie memy o studenckim życiu odzwierciedlają moją codzienność). W 2018 w końcu zdecydowałam się jednak na wykupienie abonamentu na platformach takich jak Netflix czy HBO GO i zdecydowanie zmieniło to sposób w jaki podchodzę do oglądania seriali (w 90% wypadków oglądam ciągiem cały sezon, po 1-2 odcinki na dzień). A że dzięki temu udało mi się natrafić na kilka niesamowitych produkcji, postanowiłam przygotować oddzielny post z najlepszymi serialami jakie obejrzałam w 2018 roku.

Wyselekcjonowałam 7 tytułów, które (z różnych przyczyn) chwyciły mnie za serducho - ostrzegam, że nie wszystkie z nich miały premierę w 2018. Na końcu zamieściłam też krótką listę pozostałych produkcji jakie obejrzałam na przestrzeni tego roku (uwzględniając jednak tylko te tytuły, gdzie zakończyłam oglądać pełen sezon). 

Big little lies (sezon 1)

Zdaję sobie sprawę z tego, że większość osób zachwycało się serialem na podstawie powieści Liane Moriarty w roku 2017, ale, umówmy się, nie ma szans na to żeby człowiek mógł zapoznać się z wszystkimi dziełami kultury na bieżąco. Jeśli ktoś z Was, podobnie jak ja, zwlekał z seansem <BIG LITTLE LIES> (czy też po prostu „Wielkich kłamstewek”), daję znać, że warto nadrobić tą konkretną zaległość. Fabuła pierwszego sezonu osnuta jest wokół pewnego wypadku - od pierwszego odcinka zdajemy sobie sprawę z tego że ktoś zginął i że w sprawę zamieszana jest trójka kobiet - Madeline, Celeste i Jane, a kolejne odkrywają wydarzenia które doprowadziły do danej sytuacji. Nie wiem czy pamiętacie, ale jakiś czas temu zapoznałam się z powieściowym pierwowzorem tej historii (i również mnie ona zachwyciła), a co za tym idzie byłam pozbawiona efektu zaskoczenia. Tyle że nie pozbawiło mnie to przyjemności z seansu, bo oprócz fabuły (o której swego czasu już Wam sporo naopowiadałam), serial ma sporo do zaoferowania. Po pierwsze, <BIG LITTLE LIES> to piękne kadry i doskonale dobrana muzyka. Po drugie, świetne dobrana obsada - zarówno na pierwszym, jak i dalszym planie. Jeśli macie obejrzeć tylko jeden tytuł z tego zestawienia, postawcie na ten. Całość pierwszego sezonu jest dostępna na platformie HBO GO, a drugi właśnie powstaje. 

Sorry for your loss (sezon 1)

Drugi tytuł cieszy się znacznie mniejszą popularnością niż wspomniane już <BIG LITTLE LIES>, a szkoda. Pierwsza (poprawcie mnie jeśli się mylę) produkcja Facebook Watch to chyba najmilsze zaskoczenie tego roku. <SORRY FOR YOUR LOSS> to opowieść o młodej kobiecie, która po nagłej śmierci męża próbuje na nowo wrócić do życia. Bardzo subtelna i kameralna historia która, może nie jest tak spektakularna jeśli chodzi o kwestie wizualne, ale za to niesamowicie emocjonalna. Chyba nigdy nie spotkałam się z tak przekonującym przedstawieniem różnych stadiów żałoby w serialach, a to i tak nie jedyna problematyka jaką porusza - przewija się też temat uzależnień i depresji. Świetna Elizabeth Olsen i fenomenalny Mamoudou Athie. Boję się drugiego sezonu, ale też nie mogę się go doczekać. Póki co, pierwszy sezon <SORRY FOR YOUR LOSS> możecie obejrzeć za darmo na Facebooku (chociaż ostrzegam, że w momencie gdy sama go oglądałam, nie była dostępna opcja polskich napisów).

Good place (sezon 2)

<GOOD PLACE> (czyli polskie „Dobre miejsce”) zachwycił mnie już pierwszym sezonem, a drugim tylko utrwalił swoją pozycję na liście moich ulubieńców. To historia Eleonore - młodej kobiety, która, prawdopodobnie na skutek pomyłki, po śmierci trafia do dobrego miejsca i musi zrobić wszystko żeby ukryć przed opiekunami - architektem Michaelem i jego „pomocnicą” Janet - że tak naprawdę zajęła miejsce innej osoby. <GOOD PLACE> to jedyna produkcja klasyfikowana jako komedia, która nie znudziła mnie po pierwszych odcinkach i której każdy kolejny epizod przyjmuję z równym entuzjazmem. Jeżeli widzieliście pierwszy sezon (a jeśli nie to macie co nadrabiać!) wiecie jak fantastyczny plot twist zaproponowali nam scenarzyści - byłam przekonana że od tego punktu, będziemy już tylko obserwować spadek formy. Na szczęście nie miałam jednak racji. <GOOD PLACE> nie traci nic ze swojej świeżości, jest równie dowcipny (zwłaszcza jeśli chodzi o nawiązania do współczesnej popkultury) i do tego mądry. Spora w tym zasługa świetnego scenariusza, ale, umówmy się, sam scenariusz nie udźwignie całej produkcji i obsada (z Kristen Bell i Ted Danson na czele) również odwala kawał dobrej roboty. Całość możecie obejrzeć na Netflixie (łącznie z właśnie emitowanym trzecim sezonem, który - tak na marginesie - utrzymuje równie wysoki poziom, a nie wspominam o nim tylko dlatego, że nie doczekał się jeszcze finału).

Good girls (sezon 1)

Mam wrażenie, że obok <SORRY FOR YOUR LOSS>, <GOOD GIRLS> to kolejna produkcja, która nie doczekała się takiej uwagi na jaką zasługuje. W tym miejscu dziękuję mojej przyjaciółce ze studiów, która przedstawiła mi ten tytuł. Historia trzech kobiet, które, z racji na różne życiowe zawirowania, pewnego dnia decydują się na obrabowanie supermarketu i tym samym lądują w samym środku lokalnego półświatka. To jest produkcja mocno przerysowana, która na domiar złego pogrywa sobie z poczuciem moralności odbiorców (nawet się człowiek nie oglądanie, a już kibicuje trzem zwariowanym kobietom by udało im się uciec przed „wymiarem sprawiedliwości” i usprawiedliwia przed samym sobą ich czyny) i warto o tym wiedzieć przed seansem. Ale dawno tak dobrze nie bawiłam się podczas maratonowania jakiegoś serialu. <GOOD GIRLS> to pewien powiew świeżości, postacie którym po prostu dobrze się życzy i niesamowity humor, a na dodatek, gdzieś tam między wierszami, przewijają się naprawdę wartościowe lekcje. Nawet się nie obejrzycie, kiedy skończycie pierwszy sezon (całość znajdziecie na Netflixie) i będziecie chcieli więcej. 

Anne with an E (sezon 2)

<ANNE WITH AN E> (polska „Ania nie Anna”) to taki serial, który podzielił środowisko miłośników kultury na tych zachwyconych nową Netflixową wersją losów rudowłosej dziewczynki z Zielonego Wzgórza i tych, którzy najchętniej zapomnieliby o jej istnieniu. A biorąc pod uwagę obecność drugiego sezonu w niniejszym zestawieniu, chyba podejrzewacie do którego grona się zaliczam. Jasne, nie jest to już do końca ta sama historia, która została zamknięta na kartach powieści Lucy Maud Montgomery, nawet jeśli wciąż opowiada historię Ani po tym jak na skutek pomyłki trafia na Zielone Wzgórze. Ale dla mnie „inna” nie stanowi w tym konkretnym przypadku synonimu dla słowa „gorsza”. Drugi sezon jeszcze bardziej odbiega od pierwowzoru, kreując zupełnie nowe wątki i przedstawiając kolejne postacie. <ANNE WITH AN E> wpisuje się w aktualne trendy, poruszając tematykę dyskryminacji i tolerancji. Producenci prowokują do pewnej refleksji; nie tylko bawią, ale też poruszają jakąś czułą strunę. Być może ta nowa wizja Ani Was nie przekona, ale warto przekonać się o tym na własnej skórze. A oba sezony możecie obejrzeć na Netflixie.

Timeless (sezon 2)

Trochę mi smutno, bo w przeciwieństwie do pozostałych produkcji, <TIMELESS> jest tytułem, który nie doczeka się już kontynuacji. Stacja stojąca za tym serialem nie zdecydowała się na zakupienie trzeciego sezonu - wyemitowała jednak specjalny dodatkowy epizod zamykający najważniejsze wątki. A szkoda, bo w historii trójki bohaterów, którzy podróżują w czasie by uratować historię Ameryki kryje się jeszcze sporo niewykorzystanego potencjału. Świetni bohaterowie, którzy z miejsca budzą sympatię; relacje jakie ich łączą; krótkie lekcje z historii Ameryki; humor jaki przebijał się w każdym z odcinków… Obok <GOOD PLACE>, to właśnie <TIMELESS> było serialem, który oglądałam na bieżąco, co tydzień. Żal mi zwłaszcza epizodu związanego z historią Titanica, o którym wspominają bohaterowie w finałowym odcinku. Żeby oddać jednak produkcji sprawiedliwość, sam koniec jest satysfakcjonujący. Jasne, pewne wątki zostają zakończone w pośpiechu (w końcu miały stanowić scenariusz dla kolejnego sezonu a nie dwugodzinnego odcinka), ale poza tym nic nie traci ze swojego charakteru;  i gwarantuje chwile smutku, wzruszenia (zwłaszcza w momencie gdy rozbrzmiewa utwór „Time After time”) i pewne poczucie  satysfakcji. 

Lucifer (sezon 1 i 2)

Jeśli mam być szczera, <LUCIFER> (albo po prostu „Lucyfer”) jest tą produkcją z topki, której mam najwięcej do zarzucenia - przez te dwa sezony ma zarówno mocne jak i nieco słabsze odcinki - ale entuzjazm jaki odczuwałam podczas oglądania przeważył nad wszystkim innym. Historia diabła, mieszkającego w LA i współpracującego z policjantką przy rozwiązywaniu najróżniejszych śledztw stanowiła dla mnie źródło doskonałej rozrywki podczas okresu wakacji. Łączy w sobie elementy dobrego procedurala (ciekawe i różnorodne przypadki kryminalne, czasem o charakterze paranormalnym), doskonały humor, charakterne postacie, świetną chemię pomiędzy bohaterami i okazjonalne popisy wokalne Toma Ellisa! Słyszałam, że sezon 3 jest słabszy, ale że aktualnie nie jest on dostępny na Netflixie, wciąż się o tym nie przekonałam na własnej skórze i mogę wam polecić <LUCIFERA>.

Pozostałe seriale, które obejrzałam w całości (skończyłam sezon) w 2018 roku:

A Wy? Jakie produkcje oglądaliście i które z nich najbardziej Was zachwyciły?

Sięgnęłam po „Drzewo Anioła” w przeświadczeniu, że będę miała do czynienia z typowo świąteczną historią, która wprowadzi mnie w odpowiedni klimat. Nie wydaje mi się abym zasugerowała się wyłącznie oprawą graficzną, ale też nie potrafię wskazać z przekonaniem co innego mogło nakierować w ten sposób moje oczekiwania. Nie rozstrząsając tej kwestii zbyt długi - nie miałam oczywiście racji, co z jednej strony pozbawiło mnie w tym roku typowo świątecznej opowieści, ale co z drugiej - stanowi raczej pozytywną informację dla Was bo nie musicie się wstrzymywać z lekturą cały rok.

Greta wraca po latach do pięknej, wiejskiej posiadłości położonej na walijskich wzgórzach - do Marchmond Hall. Tragiczny wypadek sprawił, że kobieta utraciła wszelkie wspomnienia i pod pewnymi względami wycofała się z życia - przerażona koniecznością obcowania z nieznajomymi i możliwymi zagrożeniami. Wizyta w Marchmond Hall sprawia jednak, że pewne wydarzenia po latach wracają do Grety. Kobieta zaczyna sobie przypominać okoliczności swojej pierwszej wizyty w posiadłości, narodziny bliźniąt i lata kariery aktorskiej małej Cheski… Pewne aspekty z przeszłości stanowią potwierdzenie dla słów bliskich Grety; inne są dla niej zupełnym zaskoczeniem…

Jeśli mieliście wcześniej okazję zapoznać się z którąś z powieści Lucindy Riley, wiecie mniej więcej czego spodziewać się po lekturze „Drzewa Anioła”. Po raz kolejny mamy do czynienia z historią rozgrywającą się na dwóch płaszczyznach czasowych - pod koniec XX wieku oraz wkrótce po zakończeniu II wojny światowej - przy czym akcja osadzona w przeszłości ma na celu rozwikłanie rodzinnych sekretów. Lucinda Riley bardzo dobrze odnajduje się jednak w podobnych klimatach. Sama historia ma w sobie mnóstwo lekkości, ale też pewnej nutki tajemniczości. I nawet jeśli czytelnik jest w stanie przewidzieć kierunek jaki obiorą pewne wątki i tak czuje się zaintrygowany losami Grety.

„Drzewo Anioła” ma do zaoferowania swoim czytelnikom kilka naprawdę ciekawie poprowadzonych wątków. Lucinda Riley przedstawia bardzo nieoczywisty i pozbawiony idealizacji portret głównej bohaterki. W porównaniu do większości kobiecych sylwetek, które na kartach swoich powieści przybliża autorka, Greta budzi raczej sprzeczne emocje w czytelniku - kobieta, która pozornie stanowi wcielenie niewinności, czasami daje się poznać jako  osoba zaślepiona własnymi pragnieniami, która nie jest w stanie wysłuchać cudzych racji. Bardzo ciekawie zostaje zresztą poprowadzony wątek relacji Grety i jej córki Cheski - związek, w którym, rozczarowana miłosnymi perypetiami, matka przerzuca wszystkie swoje uczucia na dziecko i w pewnym sensie zaczyna je ograniczać, wydaje się bardzo przekonujący, a przez to - przejmujący.

Trochę szkoda, że Lucinda Riley decyduje się na pewne uproszczenia fabularne i nie wyjaśnia wszystkich kwestii zasugerowanych w powieści. Niejednoznaczny wątek zdrowia psychicznego Cheski ma spory potencjał i można odnieść wrażenie, że autorka nie wykorzystała go w pełni. Tym co osobiście przeszkadzało mi w lekturze „Drzewa Anioła”, jak i większości powieści pisarki, jest sposób poprowadzenia wszelkich wątków romantycznych. Rozumiem, że sagi rodzinne rządzą się swoimi prawami, na łamach powieści opowiadana jest wieloletnia historia, ale przeszkadzają mi opowieści miłosne rozpisane na jeden rozdział (rozpoczynające i kończące się na przestrzeni tego samego rozdziału).

Lucinda Riley ma już doświadczenie w kreowaniu wielowątkowych opowieści o rodzinnych sekretach i widać to także podczas lektury „Drzewa Anioła”. Zdecydowanie nie jest to historia pozbawiona wad i pewne aspekty trzeba autorce wybaczyć aby czerpać przyjemność z lektury, ale mimo to jest w tych powieściach coś co mnie ujmuje. To dobry wybór dla osób, które już polubiły twórczość Lucindy Riley, albo z pewnych względów czują się nią zaintrygowane, ale nie wiedzą gdzie zacząć.

Drzewo Anioła, Lucinda Riley; tłum. Jan Kabat; wydawnictwo Albatros; Warszawa 2018  ★★★★☆

A za możliwość lektury jak zawsze dziękuję wydawnictwu Albatros