Cały czas szukam nowych pomysłów na bloga - czegoś co urozmaiciłoby nieco stronę zdominowaną przez moje opinie o książkach i co pozwoliłoby Wam poznać mnie od nieco innej perspektywy. Zdarzało mi się już opowiadać Wam o filmach czy serialach, ale ostatnio doszłam do wniosku, że to wciąż nieco za mało. Że czasami pojawiają się tematy, które chciałabym poruszyć, oderwane od tematyki literatury, a nawet kultury. Próbowałam kiedyś stworzyć ku temu oddzielne miejsce, ale równoległe prowadzenie dwóch blogów w moim przypadku się nie sprawdza. Po pierwsze, bo nie mam ku temu wystarczająco czasu, zwłaszcza jeśli chodzi o rok akademicki. Po drugie, bo jednak moje zainteresowania grawitują głównie wokół kultury, książek przede wszystkim. Dałam więc samej sobie pozwolenie na to by od czasu do czasu opublikować na Złodziejce Książek coś co może nie do końca wpasowuje się w główną tematykę bloga - np. relacje zdjęciową z wyjazdu.

Dwa dni - 21 i 22 lipca - absolutnie wystarczyły aby miasto podbiło moje serducho i chciałabym się z Wami podzielić migawkami z tych przeszło 48 godzin. Nie pokażę Wam ujęć z każdego miejsca, które zobaczyłam, bo nie chciałabym upubliczniać zdjęć, na których pojawiają się moi towarzysze podróży. Liczę jednak na to, że to co zobaczycie wystarczy by zainspirować Was do zobaczenia miasta na własne oczy.

Jestem ciekawa czy miejsca, które przedstawiłam były Wam wcześniej znane. No i co chyba jeszcze ważniejsze, jakie miasto ostatnio podbiło Wasze podróżnicze serducha?

Nie da się niestety ukryć, że nie jestem już docelowym targetem młodzieżowych opowieści o pierwszych miłościach i dojrzewaniu, ale chociaż gatunek YA contemporary nigdy nie był tym rodzajem historii, który dominował wśród lektur, skłamałabym twierdząc, ze nigdy po niego nie sięgałam. Co więcej, wciąż od czasu do czasu zdarza mi się sięgać po tytuły utrzymane w tym klimacie. Jeżeli chodzi o twórczość Morgan Matson, bardzo miło wspominam lekturę jednej z jej pierwszych powieści „Amy&Roger's epic detour", czyli nasze polskie „Aż po horyzont", i trochę z sentymentu, a trochę dlatego, że po prostu byłam w nastroju na lekką, ale nie infantylną historię młodzieżową, sięgnęłam w końcu po „Odkąd Cię nie ma". 

Emily i Sloan są najlepszymi przyjaciółkami, ale różnią się od siebie jak ogień i woda. Podczas gdy Sloan jest wulkanem energii i duszą towarzystwa, Emily pozostaje raczej w strefie komfortu i stroni od szalonych, nierzadko ryzykownych działań. Pewnego dnia, tuż przed rozpoczęciem wakacji, Sloan znika bez wieści z miasta. Bez telefonu i jakiejkolwiek innej wiadomości. Jedynym co po sobie pozostawia jest lista 13 zadań, których Emily nigdy sama z siebie by nie wykonała. Przekonana o tym, że to jedyny trop prowadzący do znalezienia przyjaciółki, dziewczyna jest zdeterminowana by wykreślić wszystkie czynności z listy.

Nie chciałabym wywołać mylnego wrażenia, że „Odkąd Cię nie ma" jest pozycją na tyle wyjątkową, ze nawet jeśli pozostajecie sceptyczni względem tego gatunku, ten tytuł zmieni całkowicie Wasze spojrzenie. Morgan Matson nie unika pewnych mankamentów - w gruncie rzeczy historia Emily jest mocno przewidywalna (zwłaszcza jeśli mowa o wątku, nomen omen całkowicie zbędnym, romantycznym), dodatkowo można dopatrzyć się w fabule idealizowania czy chociaż wybielania pewnych niewłaściwych zachowań - bez wchodzenia w szczegóły i spoilery chodzi mi o zachowanie Emily względem jej byłego chłopaka czy motyw zdrady.

Nie będę jednak ukrywać, że jestem oczarowana całą historią i wspominam o jej mankamentach jedynie z kronikarskiego obowiązku. „Odkąd Cię nie ma" jest opowieścią nie tylko uroczą, ale też mądrą - która przez motyw listy zadań przedstawia proces dojrzewania swojej bohaterki. Jeśli jesteście introwertykami i macie pewne problemy z komunikacją międzyludzką (zwłaszcza z nieznajomymi), myślę że z łatwością wytworzy się więź między Wami a Emily. Morgan Matson udaje się uchwycić istotę tego, że czasami trudno opuścić swoją strefę komfortu i że niekiedy konieczny jest do tego odpowiedni bodziec. 

Morgan Matson posiada bardzo lekkie pióro i nie znajdziecie w jej powieści zbędnych, górnolotnych słów czy patosu na widok, których trudno powstrzymać zażenowanie. Nie. Chociaż  „Odkąd Cię nie ma" niesie ze sobą pewne przesłanie i wartości, przede wszystkim jest to ciepła, rozrywkowa lektura, z mnóstwem humoru (które wprowadza do fabuły przede wszystkim postać Collinsa). Podobnie jak w „Aż po horyzont", znajdziecie gdzieś między stronami wszelakiego rodzaju muzyczne playlisty; zresztą - sama Amy przewija się na chwile w powieści co zawsze stanowi dodatkowy plus dla wielbicieli twórczości autorki.

Pośród autorek młodzieżowych historii, Morgan Matson powoli staje się dla mnie pewnym znacznikiem jakości. Powtórzę się twierdząc, że nie jest to opowieść pozbawiona wad, ale mimo wszystko zostaje utrzymana na naprawdę wysokim poziomie. Dlatego jeśli poczujecie kiedyś potrzebę przeczytania lekkiej i uroczej, a przy tym mądrej opowieści młodzieżowej, możecie śmiało sięgnąć po „Odkąd Cię nie ma" - zwłaszcza w okresie wakacyjnym.

„Odkąd Cię nie ma” Morgan Matson; tłum. Natalia Mędrak; wydawnictwo Jaguar; Warszawa 2016  ★★★★½

Zastanawiałam się czy tworzenie tego typu posta jest tak naprawdę potrzebne i czy znajdzie się ktoś kto uzna go za wystarczająco ciekawy aby się z nim zapoznać. Ostatnimi czasy trzymam się jednej, podstawowej zasady jeśli chodzi o blogowanie - publikuję tylko tego rodzaju kontent, z który sama jako czytelnik bym się zapoznała. A że półroczne podsumowania (ze statystykami i kolorowymi wykresami) są czymś co od razu przykuwa moją uwagę na zagranicznym booktubie, odpowiedź wydawała się zaskakująco prosta. Śladem posta ze stycznia 2018 roku, kiedy przedstawiłam Wam wszystkie mniej i bardziej ciekawe statystyki związane z moim czytelniczym życiem, przyglądać będziemy się pierwszej połowie tego roku. 

Patrząc na moje noworoczne postanowienia (o których wspominałam Wam tutaj), trudno traktować pierwszą połowę roku jako ogromny sukces. Skłamałabym upierając się przy tym, że nie wcieliłam w życie żadnego z nich: sukcesywnie sięgam po tytuły nominowane do Women’s Prize for Fiction oraz dzieła autorów z różnych stron świata; w końcu czytam pozycje pisarzy, których twórczość w jakiś sposób już była mi znana; a jeśli chodzi o roczne wyzwanie Goodreads - kilka dni temu zwiększyłam nawet liczbę ze 100 do 118 pozycji. Ale przy pozostałych postanowieniach na razie spektakularnie się wykładam. Wiem przynajmniej jednak na co powinnam teraz zwrócić uwagę (a wraz z czytaniem tego posta sami zobaczycie co powinno stać się dla mnie priorytetem).

Jeżeli jednak chodzi już o same statystyki, w pierwszej połowie roku (a więc od stycznia do czerwca) udało mi się przeczytać 55 pozycje. Średnio to jakieś niewiele ponad 9 pozycji na miesiąc, co w sumie dobrze oddaje moje tempo czytelnicze w roku akademickim. Tak jak już kiedyś wspominałam: pomimo że sporo czasu spędzam na kampusie a moje studia wymagają także ode mnie pewnej dodatkowej aktywności, czytam sporo podczas komunikacji miejskiej (min. 2h dziennie, a czasami nawet więcej jeśli podróżuje kilkakrotnie na trasie dom-kampus). Nie do końca potrafię wskazać dlaczego najbardziej efektywnym miesiącem był dla mnie marzec, ale wiem z kolei skąd najniższy wynik w czerwcu - sesja.

Największa część książek, z którymi się zapoznałam pochodziła ze zbiorów mojej lokalnej biblioteki i nie byłoby w tym nic złego gdyby nie fakt, że w moich domowych zbiorach znajduje się zdecydowanie zbyt dużo nieprzeczytanych tytułów i powinnam traktować je priorytetowo. Nie chcę rezygnować z korzystania z biblioteki, ani współprac recenzenckich z wydawcami, ale w drugiej połowie roku chciałabym spróbować odwrócić nieco powyższą proporcję. Liczę na to, że mój kubeczek TBR pomoże mi w realizacji tego postanowienia.

Powyższa statystyka nie stanowi dla mnie akurat żadnego zaskoczenia. Odkąd tylko pamiętam, większość pozycji po które sięgałam była dziełem pisarek (do pewnego momentu wręcz celowo unikałam powieści napisanych przez mężczyzn). Chyba dlatego początkowo nie potrafiłam zrozumieć idei tych wszystkich wyzwań i maratonów poświęconych na czytanie pozycji spod kobiecego pióra. No i  wciąż bardzo zaskakuje mnie odwrotny wynik u innych czytelników.

Żeby nie było że pozostaję gołosłowna, prawie 57% pozycji, które przeczytałam w pierwszej połowie tego roku wyszło spod pióra autorów, których twórczość w mniejszym lub większym stopniu była mi już znana. I jest to dla mnie swego rodzaju ewenement. Przy okazji tworzenia posta z postanowieniami wspominałam Wam, że mam tendencje do tego by wiecznie gonić za nowym (co ma też oczywiście swoje mocne strony). Cieszę się, że chociaż minimalnie udało mi się to zmienić i liczę na to, że końcówka roku nie zaburzy tej proporcji.

W duchu wyzwania W 80 książek dookoła świata starałam się też zwrócić uwagę na narodowość autorów po twórczość, których sięgałam. I chociaż zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to przykład spektakularnej różnorodności i że czeka mnie jeszcze sporo zakamarków świata do odkrycia i tak jest lepiej niż było. Pomijając fakt, że sięgnęłam po twórczość autorów spoza USA i Anglii, przede wszystkim cieszy mnie to że stosunkowo często czytałam pozycje naszych rodzimych pisarzy (drugie miejsce, tuż po USA to ogromny postęp w przypadku człowieka, który kilka lat temu wcale nie czytał literatury polskiej, niezależnie od gatunku).

Jeżeli chodzi o grupę docelową, do której skierowane były czytane przeze mnie książki, muszę przyznać, że nie przykładałam do tego szczególnej wagi. Tj. nie starałam się np. celowo czytać więcej literatury "dla dorosłych". Dlatego wynik, który obserwujecie na wykresie jest w 100% wypadkową przypadku, mojego gustu czytelniczego i nastroju jaki towarzyszył mi w pierwszym półroczu. Jedyne co w tym konkretnym przypadku wzbudziło niejako moje zaskoczenie, to niewielki procent literatury New Adult wśród moich lektur (nie wiem czy pamiętacie, ale był moment, kiedy był to w końcu mój ulubiony "gatunek").

Kiedy człowiek decyduje się na założenie bloga książkowego i podjęcie współprac recenzenckich niejako godzi się na to, że wśród jego lektur dominować będą nowości wydawnicze. Po pierwsze, dlatego że wydawnictwom zależy przede wszystkich na recenzowaniu nowszych tytułów; a po drugie - bo to o tych pozycjach rozmawia się na wszelkich social mediach. Biorąc to pod uwagę i tak jestem pod wrażeniem, że tytuły wydane w 2018 r. zupełnie nie zdominowały moich lektur. Owszem, starałam się "pozostawać na bieżąco z trendami", ale też nadrabiałam lekturę tych pozycji, które na pewnym etapie życia przegapiłam (nawet te wydane przed 2000 rokiem i nie chodzi mi wyłącznie o klasyki).

Jeżeli chodzi o to jakie wrażenia wywarły na mnie lektury, z którymi zapoznałam się do tej pory w 2018 roku, muszę przyznać, że jestem raczej zadowolona. Wydaje mi się, że wysoki procent lektur powyżej trzech gwiazdek bierze się z tego, że z roku na rok staję się coraz bardziej świadoma tego jakie motywy i tematy interesują mnie w literaturze najbardziej. Nie bez wpływu pozostaje też fakt, że sięgam po twórczość autorów, których już w jakimś stopniu znam i którzy zdołali zdobyć moja sympatię. I mam nadzieję, że pod koniec roku ta proporcja się utrzyma. 

Przechodząc jednak do tematu, który chyba najbardziej mnie przeraził podczas przygotowywania tego posta. Wiedziałam, że moje półki wzbogaciły się o sporo nowych tytułów, ale chyba nie do końca byłam świadoma co ów "sporo" oznacza. Owszem, nie wszystkie te pozycje zakupiłam samodzielnie (patrz wykres poniżej) i nie było chyba tytułu, za który zapłaciłam cenę okładkową, ale nie zmienia to faktu, że znaczna większość z nich była książkami, których nigdy nie czytałam i która teraz zwiększyła mój fizyczny stos TBR (bo już na pewno nie stosik).

Skąd tyle książek spytacie? Gdzieś na przełomie 2017/2018 roku odkryłam Tak czytam, Skupszopa i wyprzedaże książkowe organizowane przez hurtownie (stąd drakońska liczba czerwcowa), a w każdym z tych miejsc można znaleźć nowe tytuły za niecałe 10 zł. I trochę popłynęłam. W lipcu sukcesywnie walczę ze swoim uzależnieniem (i na razie nie kupiłam ani jednej książki i nie poprosiłam nawet o żadną pozycję w ramach prezentu imieninowego), ale przyglądając się zapowiedziom na końcówkę wakacji i jesień nie wiem czy uda mi się nad tym w pełni zapanować. Zastanawiam się czy nie wprowadzić na bloga postów wzorowanych na filmiki Emmy z Drinking By My Shelf  (tu macie czerwcowy przykład), ale nie wiem na ile podobny kontent sprawdziłby się w formie posta blogowego, a nie filmiku.

Jeżeli jesteście ze mną do tego momentu, pozostaję pod ogromnym wrażeniem Waszej wytrwałości. Koniecznie dajcie znać jak Wam minęła pierwsza połowa roku - liczby, wrażenia wszystko jest mile widziane w komentarzach. Dajcie też znać czy bylibyście zainteresowanie tekstem o najlepszych książkach jakie przeczytałam w pierwszej połowie roku, albo wspomnianym powyżej cyklem.

Jeżeli śledzicie moje opinie nieco dłużej, znacie już moje zdanie na temat twórczości Roberta Dugoniego. Wiecie, że lektura „Jej ostatniego oddechu" utwierdziła mnie w przekonaniu, że Dugoni doskonale radzi sobie z gatunkiem kryminału proceduralnego i że warto mieć na uwadze jego przyszłe powieści. Kiedy znalazłam „Na polanie wisielców" wśród czerwcowych premier wydawnictwa Albatros wiedziałam, że nie będę w stanie odmówić sobie przyjemności lektury. Na szczęście Robert Dugoni i tym razem nie zawodzi.

Tracy Crosswhite po raz kolejny zajmuje się badaniem sprawy z przeszłości. Na prośbę swojej koleżanki powraca do śledztwa dotyczącego rzekomego samobójstwa nastolatki Kimi Kanasket - uczennicy elitarnego liceum, uzdolnionej sportsmenki, o indiańskim pochodzeniu. Akta sprawy sprzed 40 lat znajdowały się wśród rzeczy zmarłego ojca Jenny i wszystko wskazuje na to, że mężczyzna miał wątpliwości co do wyników śledztwa. Równolegle w Seattle toczy się inna sprawa. Zabójstwo agresywnego mężczyzny w obronie własnej tylko pozornie wydaje się prostym śledztwem.

Podobnie jak miało to miejsce w przypadku dwóch poprzednich tomów serii o Tracy Crosswhite, tak i tym razem najmocniejszym atutem „Na polanie wisielców" pozostaje kwestia przedstawienia szczegółów prowadzenia śledztwa. Dugoni świetnie radzi sobie z przybliżaniem stosownych informacji, co stanowi niezawodny dowód jego wiedzy. Gdzieś między wierszami pojawiają się choćby przepisy, które policja musi przestrzegać podczas przesłuchań; czy nakreślony zostaje tok rozumowania śledczych. Czytając twórczość Dugoniego oczywiste staje się, że śledztwo stanowi pracę zespołową i że niezbędna jest pomoc specjalistów w różnych dziedzinach.

Z wyżej wymienionych powodów zdarzają się fragmenty, które laikowi, albo osobom niezainteresowanym tematem mogą się wydać przeładowane informacjami i trudne do śledzenia - ale dla mnie nie stanowiło to problemu. To właśnie te fragmenty sprawiają, że podczas lektury „Na polanie wisielców" czułam się jakbym dowiadywała się czegoś nowego. Wbrew popularnej modzie na rozbudowane wątki obyczajowe z życia głównych bohaterów serii, Dugoni ogranicza je do minimum. Nawet w porównaniu do poprzednich tomów, spędzamy mniej czasu na śledzeniu życia osobistego Tracy Crosswhite. Bark znajomości wydarzeń poprzedzających „Na polanie wisielców" nie stanowi za to żadnego problemu.

Nie do końca rozumiem jednak potrzebę wplecenia w fabułę drugiego śledztwa. Wątek sprawy rzekomego samobójstwa Kimi Kanasket był wystarczająco zajmujący i rozbudowany jak na średnich rozmiarów powieść - z małomiasteczkowym klimatem, gdzie każdy coś ukrywa i ewidentnie obowiązuje jakiś podział na obywateli zwykłych i uprzywilejowanych. Zastrzelenie męża w nie do końca jasnych okolicznościach było całkiem ciekawym materiałem, ale czasami niepotrzebnie odwracało uwagę czytelnika. Z jednej strony rozumiem zamysł - Dugoni prawdopodobnie chciał pokazać, że Tracy Crosswhite wciąż pełni swoje obowiązki w Seattle; z drugiej - preferowałabym skupić na jednej sprawie.

Twórczość Roberta Dugoniego cenię przede wszystkim za poczucie autentyczności. To nie są historie, w których mamy do czynienia z gwałtownymi plot twistami i śledczymi, którzy bez określonego powodu doznają nagle olśnienia. Ale w tym tkwi cały "urok" tych powieści, także „Na polanie wisielców". Robert Dugoni absolutnie nie zawodzi i czekam co jeszcze ma do zaproponowania w kolejnych powieściach.

„Na polanie wisielców” Robert Dugoni; tłum. Andrzej Szulc; wydawnictwo Albatros; Warszawa 2018  ★★★★☆

Możliwie, że o tym nie wspominałam, bo temat seriali nie przejawia się jakoś szczególnie często na Złodziejce Książek, ale byłam ogromną wielbicielką pierwszego sezonu „Wiktorii". Do tego stopnia, że to jedna z nielicznych produkcji, gdzie pierwsze kilka odcinków oglądałam dwukrotnie i byłam autentycznie zrozpaczona po emisji finału, co jest o tyle zabawne, że do tej pory nie widziałam drugiego sezonu. Kiedy tylko pojawiła się informacja o premierze powieści Daisy Goodwin, scenarzystki „Wiktorii", wiedziałam, że znajdzie się ona w mojej biblioteczce i będzie jak plaster na moje złamane serce. Ale nie wszystko ułożyło się zgodnie z moimi oczekiwaniami.

Młoda Aleksandryna Wiktoria po śmierci swojego wuja obejmuje panowanie w kraju. Wychowana pod kloszem matczynej opieki i intryg jej doradcy - sir Johna Conroy'a, Dryna wydaje się zupełnie nieprzygotowana do sprawowania władzy, na co w duchu liczą kolejni pretendenci do tronu. Dziewczyna trafia w sam środek dworskich intryg, polityki i miłostek, a jedyne oparcie wydaje się odnajdywać u swojego premiera - Lorda M, co zresztą staje się przyczyną dla plotek i słów krytyki.

Powieść Daisy Goodwin nie jest historią, która mogłaby stanowić  kompendium wiedzy na temat życia królowej. Historyczne fakty stanowią raczej inspiracje dla samej fabuły, aniżeli jej główny punkt i zdecydowanie nie przygniatają jej swoim ciężarem. Nie jest to jednak coś co przeszkadzałoby mi osobiście w trakcie lektury, zwłaszcza, że znając już wcześniej serial, wiedziałam mniej więcej jak prezentuje się zamysł Daisy Goodwin na opowiedzenie historii. „Wiktoria" to lekka powieść, która dużą wagę przykłada do przedstawienia uczuciowego życia młodej królowej i jej swego rodzaju buntu. Co wiąże się z wieloma zaletami.

Daisy Goodwin kreuje postać Wiktorii w taki sposób, że nie odczuwamy względem niej żadnego dystansu - jedynie sympatię, a pewnych momentach nawet nić zrozumienia. Królowa w tej historii wydaje się po wskroś ludzka i częściej postrzegamy ją w kategoriach niezrozumianej nastolatki; zdradzonej córki albo zakochanej młodej kobiety aniżeli monarchini. Daisy Goodwin sprawia ponad to, że nakreślone na kartach powieści relacje wydają się niesamowicie wręcz wiarygodne - zwłaszcza jeśli mowa o tej, która łączy Wiktorię i Lorda M, a sam czytelnik czuje się niemal uczestnikiem wszystkich intryg.

Co w takim razie nie zagrało skoro wspominałam na wstępie o pewnym rozczarowaniu? Zgubna okazała się dla mnie dosyć szczegółowa znajomość serialu. Wydarzenia rozgrywające się w powieści niemal całkowicie pokrywają się z tymi jakie obserwowaliśmy  na ekranie, a nawet niektóre z wątków nie zostają wplecione w fabułę książki (zwłaszcza te dotyczące służby). Wrażenie wtórności i przewidywalności towarzyszyło mi praktycznie nieustannie w trakcie lektury, co było tym bardziej dotkliwe, że nawet niektóre z dialogów brzmiały w podobny sposób.

Jestem nieco rozdarta, bo chociaż spodziewałam się po lekturze „Wiktorii" czegoś znacznie lepszego, zdaję sobie sprawę z tego, że mogę tak naprawdę zrzucić winy na książkę. prawdopodobnie gdybym nie znała wcześniej serialowej historii, byłabym zachwycona tym co przeczytałam. Jeżeli jesteście zainteresowani losami królowej Wiktorii i jej przedstawieniem od takiej "ludzkiej" strony, a równocześnie nie widzieliście jeszcze serialu,albo niewiele z niego pamiętacie, polecam Wam zapoznać się z „Wiktorią". 

„Wiktoria” Daisy Goodwin; tłum. Robert Waliś, Sylwia Chojnacka; wydawnictwo Marginesy; Warszawa 2017 ★★★½☆

Madeline Miller nie jest autorką debiutującą w Polsce. „Achilles. W pułapce przeznaczenia", powieść nagrodzona Orange Prize (czyli obecnie Women's Prize for Fiction), została przetłumaczona na język polski już w 2014 roku, ale pomimo stosunkowo pozytywnych opinii, nie trafiła do szerokiego grona odbiorców. Z tego też powodu skala zainteresowania kolejną powieścią Madeline Miller, czyli „Kirke" właśnie, była dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Trudno się nie zastanawiać czy popularność powieści wśród internautów nie jest efektem  niezwykle dopracowanego i efektownego wydania. Ale nawet jeżeli tkwi w tym choćby ziarno prawdy, nie ma w tym nic złego. Efektowne wydanie nie jest bowiem jedynym co „Kirke" ma do zaoferowania czytelnikowi.

Kirke przychodzi na świat jako córka boga słońca Heliosa i okeanidy Perseidy, trudno jednak wyobrazić sobie by mogła bardziej różnić się od swojej rodziny. Obdarzona „skrzeczącym" głosem śmiertelniczki, pozbawionej boskiej urody czy mocy - jedynym przejawem boskości Kirke jest jej nieśmiertelność. Odrzucona, wyszydzana i niekochana, rozpaczliwie stara się posmakować szczęścia - w ten sposób odkrywa w sobie pokłady czarodziejskich mocy, ale równocześnie ściąga na siebie gniew bogów i tytanów. 

„Kirke", podobnie jak debiut Madeline Miller, jest powieścią głęboko osadzoną w greckiej mitologii, nie tylko w części opisującej losy córki Heliosa i Perseidy od dnia jej narodzin. Gdzieś między wierszami autorka subtelnie wplata także wątki związane z bogami, herosami czy innymi postaciami związanymi z mitologią - Prometeuszem, Dedalem, Scyllą, Jazonem, Ariadną czy Odyseuszem. Dzięki temu „Kirke" stanowi lekturę idealną ku temu by uporządkować wiedzę czytelnika na temat greckich wierzeń, albo po prostu zaznajomić go z pewnymi informacjami - Madeline Miller kreuje swoją historię w taki sposób, że nie wymaga żadnej kompleksowej znajomości mitologii.

Autorce udaje się znaleźć pewien punkt równowagi, w którym „Kirke" dostrzegamy zarówno inspiracji mitami, jak i jej wkład własny w historię. Kreacja tytułowej bohaterki i narratorki stanowi jeden z najsilniejszych aspektów lektury. Portret Kirke - kobiety odrzuconej, niezrozumianej i niewyobrażalnie samotnej; spragnionej bliskości drugiego istoty i wplątanej w intrygę bogów - zdecydowanie porusza jakąś czułą strunę w czytelniku i przez to zapisuje się w jego pamięci. Ale nie chodzi wyłącznie o Kirke. Madeline Miller wykazuje talent do portretowania niesamowitych, choć nierzadko tragicznych sylwetek gdzieś pomiędzy wierszami - Penelopa i Odyseusz, ich syn; Medea czy choćby sama bogini Atena.

W porównaniu do „Achillesa. W pułapce przeznaczenia", Madeline Miller poświęca mniej uwagi wątkom romantycznym, co w moim przypadku świadczy jedynie na korzyść „Kirke". Ujmuje jednak czytelnika w ten sposób co za pierwszym razem - doskonałym zobrazowaniem tragizmu losów bogów i zwykłych śmiertelników. Ich bezsilności jeśli mowa o walce z przeznaczonym im losem; ponoszonym wciąż na nowo kosztem nieśmiertelności czyli przyglądaniu się jak odchodzą najbliżsi. I chociaż nie jestem wielbicielka otwartych zakończeń, alternatywa zaproponowana przez Miller wydaje mi się dobrym rozwiązaniem.

„Kirke" stanowi przykład doskonałej literatury środka. Napisana na tyle przystępnym językiem by osoby, które sięgają z reguły jedynie po literaturę rozrywkową, mogły czerpać przyjemność z lektury, a równocześnie nie na tyle prostym by traktować go w kategoriach wad. „Kirke" ma potencjał by przekonać do siebie szerokie grono odbiorców. Ja jestem oczarowana. 

„Kirke” Madeline Miller; tłum. Paweł Kolomber; wydawnictwo Albatros; Warszawa 2018  ★★★★★

A za możliwość lektury bardzo dziękuję wydawnictwu Albatros