ŹRÓDŁO

Luty był dobrym miesiącem. Tak dobrym jak tylko potrafi być  miesiąc niemal całkowicie wolny od szkolnych studenckich  obowiązków. W lutym czytałam, oglądałam filmy (czy to w domowym zaciszu czy też z przyjaciółmi w kinie) i dawałam się ponieść swojemu serialowemu uzależnieniu - słowem, robiłam wszystko to na co brakowało mi czasu w trakcie sesyjnego zawirowania. I bawiłam się znakomicie.

Luty stał się również miesiącem podejmowania decyzji co poskutkowało tym, że reaktywowałam drugiego bloga - ogólno-kulturalnego. Nie wiem czy wśród Was jest wiele pasjonatów seriali i filmów, ale jeśli tak będzie mi miło jeśli zawitacie również na karolinakulturalnie.blogspot.com. Zwłaszcza, że możecie się tam już zapoznać z pierwszą recenzją niezwykle ciepłego serialu idealnego na te ostatnie zimowo-nie-zimowe wieczory - Chasing life. Tymczasem, jak co miesiąc, zapraszam Was na krótkie podsumowanie lutowych wyników.

Wśród trylogii młodzieżowych panuje dziwna skłonność do raczej słabego w stosunku do pozostałych drugiego tomu - zupełnie jakby autorzy mieli pomysł na wstęp, posiadali w głowie jakiś koncept jak zakończyć  ową historię, ale nie mieli pojęcia co zrobić ze środkiem - ile mogą już zdradzić, a ile zachować na wielki finał.  Z doświadczenia nie nastawiam się więc na coś niezwykłego, nawet jeśli, tak jak w przypadku "Mary Dyer. Tajemnica", pierwszy tom wywarł na mnie ogromne wrażenie. Zdarzają się jednak wypadki, w których wszelkie obawy okazują się bezpodstawne - Michelle Hodkin udowadnia, że kontynuacja nie tylko może sprostać oczekiwaniom, lecz jest w stanie je również przekroczyć. 

Mara traci całkowitą kontrolę nad swoim życiem. Jeszcze do niedawna wydawało jej się, że brak zrozumienia i panowania nad własnymi zdolnościami to najgorsze co może jej się przydarzyć - myliła się. Teraz, kiedy Mara wie, że Jude wcale nie zginął w ruinach szpitala psychiatrycznego, jest gotowa na wszystko by obronić swoich bliskich. Nie jest to jednak wcale takie proste, zwłaszcza kiedy nikt nie wierzy w jej słowa, a rodzina zmusza ją do udziału w specjalistycznej terapii w  Horyzontach. Mara może liczyć tylko na siebie i Noaha.  Podczas gdy pozornie biernie poddaje się leczeniu, w rzeczywistości razem z chłopakiem prowadzi śledztwo na temat własnych zdolności. Mara musi udowodnić, innym i samej sobie, że wcale nie zwariowała. Zanim będzie za późno.

Mój największy problem z nałogowym serialoholizmem jest taki, że po prostu lubię mieć świadomość, że mam jakiś zapas nieoglądniętych odcinków, po które w każdej wolnej chwili  mogę "sięgnąć". Kiedy więc uda mi się jakimś trafem nadgonić wszelkie zaległości, z uporem maniaka poszukuję innej, nowej  produkcji, która mogłaby posłużyć jako moje "zaplecze bezpieczeństwa". Nie powiem jednak, że "Chasing life" znajdował się na mojej priorytetowej liście seriali do obejrzenia, bo tak nie było. Do pewnego momentu nie słyszałam  absolutnie nic  na  temat owej produkcji, a i te pierwsze pozytywne opinie nieszczególnie mnie zachęciły. Jakoś nie przekonuje mnie trend, który najpierw opanował literaturę - zwłaszcza młodzieżową, a teraz, jak widać, zarzuca macki również na inne "działy kultury", czyli poruszanie problematyki śmiertelnej choroby. A jednak się skusiłam (Ktoś wie dlaczego? Because I don't) i nawet wytrwałam z zaciekawieniem przez całą połowę pierwszego sezonu. A to zdecydowanie mówi już coś na temat poziomu owej produkcji.

ŹRÓDŁO

Luty to miesiąc miłości i dużo tej miłości można było dostrzec również na blogosferze - wszelakiego rodzaju rankingi odnośnie ulubionych par, przystojni bohaterowie o gorących serduchach (czego doświadczyliście także na Złodziejce książek). Lutowe linki miesiące mogłyby obrosnąć w posty o podobnej tematyce starałam się jednak nieco je urozmaicić, żeby osoby zmęczone tematem nie poczuły się niepotrzebnie przytłoczone.  Liczę na to, że każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Jako że ostatnio poczułam niepokojącą potrzebę pisania w nadmiarze o serialach a nie chcę by posty im poświęcone przeważyły nad tymi o książkach, osoby zainteresowane zapraszam na karolinakulturalnie.blogspot.com, Z tego co zdążyłam zauważyć nie tylko ja cierpię na nieuleczalny serialoholizm, a tam znajdziecie niedługo sporą porcję recenzji (dzisiaj w późniejszych godzinach pierwsza ;) ), rankingów i tego typu postów; kiedy już się przemogę pojawią się również tematy filmowe i muzyczne, ale to w przyszłości. I nie martwcie się - Złodziejka książek wciąż pozostaje priorytetem.  

Jednak nie przedłużając zapraszam Was na przegląd ciekawych linków miesiąca.

Powieści młodzieżowe, za granicą zwane po prostu Young Adult, wykazują często dziwną, nie do końca dla mnie zrozumiałą tendencję do spłycania życia współczesnych nastolatków. Wypychają na pierwszy plan miłosne problemy  bohaterów - zupełnie jakby to właśnie miłość znajdowała się w centrum ich życia - a pozostałe targające ich rozterki spychają na dalszy tor, niejednokrotnie zupełnie je pomijając. Nauczony doświadczeniem czytelnik, który wyrósł już z lat szczenięcej młodości, często zupełnie porzuca świat młodzieńczej literatury. A szkoda bo wśród wszystkich tych uroczych, ale jednak odrobinę naiwnych i podobnych do siebie historii można również natrafić na tytuły warte uwagi czytelnika, bez względu na jego wiek. I to właśnie takich pozycji należy debiutancka powieść Carol Rifki Brunt - "Powiedz wilkom, że jestem w domu".

June jest inna od dziewczynek w swoim wieku. To marzycielka zakochana w czasach średniowiecza (ubrana niezmiennie w ulubione botki i długie spódnice - w tej kolejności), która zamiast rzeczywiście spędzać czas z innymi ludźmi, woli się im przypatrywać. Jedyną osobą, która wydaje się rozumieć June jest jej najlepszy przyjaciel i ojciec chrzestny - Finn. Tyle że po długoletniej walce z AIDS Finn umiera i teraz June naprawdę zostaje zupełnie sama. Co gorsza, ma wrażenie, że nikt - ani zapracowani rodzice, ani starsza siostra - nie wydaje się tęsknić za jego bliskością i że wszyscy ruszyli już dalej ze swoim życiem. I właśnie wówczas w otoczeniu June pojawia się ktoś nowy - Toby. Toby, który ponoć był najbliższym przyjacielem Finna i który naprawdę rozumie stratę dziewczynki. Toby, którego wszyscy nienawidzą i obwiniają za za śmierć wujka. June jest rozdarta. Wie, że nie powinna utrzymywać z nim kontaktu, ale równocześnie ma wrażenie, że tylko on ją rozumie i że, w jakimś stopniu, malutkim stanowi on cząstkę Finna...

Wiecie, że uwielbiam seriale, mam wrażenie, że wspominam o tym tak często, że jest to pierwsza rzecz jaka kojarzy się Wam z moją osobą. Prawdopodobnie domyśliliście się również, że wykazuję tendencje do notorycznego poszukiwania coraz to nowszych produkcji, które mogłyby na dłużej przykuć moją uwagę (Pamiętacie trzy reguły - 1) - ciekawa, niebanalna fabuła; 2) przystojni bohaterowie i 3) rozwój wydarzeń, który łamie mi serce na miliony kawałeczków). To czego nie wiecie to fakt, że równocześnie z poszukiwaniem nowych tytułów dokonuje selekcji wśród tych obecnie oglądanych. 

Jeśli chodzi o seriale jestem chyba nieco bardziej wymagająca niż przy książkach. Stosunkowo łatwo przychodzi mi porzucenie produkcji, czy to na chwilę czy to na stałe. Czasami nawet nie chodzi o to, że dany tytuł zaczyna mnie nużyc, po prostu przestaję go uwielbiać. Właśnie dlatego lista porzuconych seriali zmienia się u mnie jak w kalejdoskopie,  z dnia na dzień. I choć  nie upieram się  że nigdy do tych tytułów nie wrócę (z drobną motywacją zrobiłabym to z przyjemnością), na dzień dzisiejszy owa lista prezentuje się następująco.

ŹRÓDŁO

O maratonach książkowych nasłuchałam się naprawdę sporo, czy to na zagranicznym booktubie czy wśród naszych blogerów książkowych, co więcej - jakiś rok temu miałam okazje uczestniczyć w jednym z nich. Nigdy jednak nie dane mi było wziąć udziału w akcji organizowanej przez Marthę Oakiss - chociaż niejednokrotnie korciło, okoliczności jakoś nie sprzyjały. Aż w końcu samo wydarzenie zmieniło nazwę i  swoje zasady, a ja potraktowałam to jako kopa do działania i "nadrobienia statystyk" za styczeń. Dodatkowa motywacja do tego by czytać więcej zawsze jest mile widziana.

Do samego końca nie byłam tak naprawdę pewna czy wezmę aktywny udział w 7ReadUp, a jeśli tak - na jakie konkretnie tytuły się zdecyduję i dlatego też nie wspominałam nic wcześniej na ten temat. Książki, z którymi zapoznawałam się na przestrzeni owego tygodnia wybierałam spontanicznie, luźno sugerując się propozycjami wyzwaniowymi zaproponowanymi przez Marthę. I chociaż w trakcie tych siedmiu dni udało mi się złapać chwilowego, czytelniczego doła, koniec końców jestem  jednak zadowolona z rezultatów. O większości przeczytanych książek mam sporo do powiedzenia dlatego teraz nie będę wdawać się w szczegóły. Jeśli któryś z poniższych tytułów zainteresuje Was w szczególności wspomnijcie o tym w komentarzu. Postaram się do wziąć pod uwagę i szybciej spisać swoje myśli na dany temat. Teraz jednak zapraszam Was do małych statystyk.

Chociaż z reguły denerwuje mnie przypisywanie pewnym powieściom etykietek "literatura męska/kobieca", jestem gotowa przyznać, że istnieją pewne tytuły, które zostaną pozytywnie odebrane jedynie przez przedstawicieli jednej płci. Zwłaszcza gdy dotyczy to kobiet. I nie czyni to danej pozycji gorszą czy też mniej wartościową. Bo takie lektury też mogą wzruszyć, bawić albo wywołać uczucie przyjemnego ciepła na serduchu. I taką właśnie powieść stworzyła Susan Gloss. Ciepłą, pozytywną historie o kobietach, dla kobiet.

Madison to niewielkie, pełne uroku miasteczko, którego mieszkańcy, jak wszyscy inni ludzie, poszukują swojego własnego szczęścia. To właśnie tam Violet Turner, dobiegająca czterdziestki singielka, prowadzi swój sklep z odzieżą i rozmaitymi innymi przedmiotami vintage. Praca stanowi urzeczywistnienie jej najskrytszych marzeń i wypełnia pustkę spowodowaną tęsknotą za dzieckiem i miłością. W prowadzenie sklepu wkłada całe swoje serce i energie - z przyjemnością poznaje losy zapomnianych rzeczy, a gdy ich nie zna - sama dopisuje im historie. Kiedy okazuje się, że ukochany sklep może zostać zamknięty, Violet nie zamierza poddawać się bez walki. Nieoczekiwanie zyskuje niczego nieświadomych sprzymierzeńców, którzy, tak jak i Violet, muszą zmierzyć się z niespodziewanymi koleinami losu. 

ŹRÓDŁO

Rozmowy z Panną M. zawsze stanowią dla mnie niewyczerpane źródło inspiracji, zwłaszcza jeśli chodzi o pomysły na kolejne posty. Nic tak nie pomaga na zebranie myśli  jak próba uformowania je w konkretne słowa, w szczególności w towarzystwie kogoś kto zna Cię lepiej niż ty samego siebie. O powstanie tego posta możecie więc obwiniać tylko i wyłącznie Pannę M. (albo możecie też jej podziękować, nie upieram się przy jednym rozwiązaniu), bo to właśnie na skutek rozmowy z nią w moim umyśle narodził się pomysł na drugą część z cyklu o pewnych przystojniakach, którzy skradli moje serce. Tym razem jednak już nie tych literackich.

Wszyscy chyba zdążyli się już do tej pory zorientować, że jeśli chodzi o seriale, mam na ich punkcie delikatną obsesje. Ostatnio jednak udało mi się znaleźć pewien punkt wspólny jeśli chodzi o oglądane prze mnie produkcje. Po pierwsze, każda musi posiadać jakąś ciekawą, odmienną i wciągającą fabułę. Po drugie (co ważniejsze), musi się w niej pojawiać chociaż jeden przystojny pan (bo kiedy robi się na chwilę nudno, a zawsze w końcu do tego dochodzi, jest przynajmniej na kim zawiesić oko). W drugim odcinku z cyklu Nie dotykać - jestem zajęta! przedstawię Wam moją własną, serialową, fantastyczną ósemkę (z małym bonusem na koniec).

Przez długie lata chlubnie nazywałam się wielbicielką twórczości Jane Austen, mimo że tak naprawdę nigdy nie udało mi się zapoznać z wszystkimi wydanymi tytułami, a i te, które znałam zdążyło się nieco zatrzeć w mojej pamięci. Owszem, zamierzałam nadrobić wszelkie braki - w bliżej nieokreślonej przyszłości - ale prawda jest taka, że gdyby nie seria "Angielskie ogrody"  wydawana przez Świat Książki upłynęłoby sporo czasu zanim znalazłabym odpowiednią motywację. A szkoda, bo "Rozważna i romantyczna" zdecydowanie zalicza się do grona klasyków, które warto przeczytać.

Po śmierci ukochanego męża pani Dashwood musi pogodzić się z kolejną stratą. Trudna sytuacja majątkowa zmusza ją i jej dzieci do opuszczenia rodzinnego domu i zamieszkania w niewielkiej aczkolwiek przytulnej posiadłości Barton. Dwie z jej córek- panny na wydaniu - od razu wzbudzają zainteresowanie lokalnej społeczności. Są piękne, młode i tak różne od siebie jak to tylko możliwe. Starsza Eleonora jest osobą łagodną i dojrzałą jak na swój wiek, gotową oddać swoje serce jedynie człowiekowi rozsądnemu i odpowiedzialnemu. Z kolei uczuciowa i niezwykle impulsywna Marianna marzy o mężczyźnie podobnym do niej samej - szarmanckim, wrażliwym i dzielącym z nią wspólne zainteresowania. Świat, którym rządzą pozycja i pieniądz, szybko jednak koryguje ich spojrzenie na miłość.

ŹRÓDŁO

Uwielbiam historie pełne romantyzmu - opowieści, w których wielka namiętna miłość gotowa jest pokonać wszelkie przeciwności losu. Nie oznacza to jednak, że szukam go wszędzie, w każdej możliwej powieści i że to on w głównej mierze rzutuje na moją ocenę. Gdyby tak było sięgałabym tylko i wyłącznie po romanse, ewentualnie patchworkowe twory, w których miłość wciąż odgrywa główne skrzypce, ale gdzieś w tle mamy do czynienia z jakimś wątkiem kryminalnym/wydarzeniem historycznym. Czasami jednak nawet moja romantyczna dusza potrzebuje czegoś więcej. I właśnie to "więcej" otrzymuje w trakcie lektury "Córki piekarza". 

Elsie Schmidt jest naiwną nastolatką, której myśli, mimo rozgrywającej się w tle wojny, zaprzątnięte są pierwszym pocałunkiem, balem czy kieliszkiem szampana. Jest to o tyle możliwe, że cała rodzina dziewczyny znajduje się pod opieką wysoko postawionego oficera SS - mężczyzny, który pragnie poślubić Elsie. Kiedy w wigilię Bożego Narodzenia na progu jej domu staje mały żydowski uciekinier, życie dziewczyny ulega jednak diametralnej zmianie. Sześćdziesiąt lat później w El Paso do cukierni "U Elsie" trafia Reba Adams. Praca nad świątecznym felietonem, nieoczekiwanie zbacza z obranego toru - staje się pretekstem do ożywienia, starej zapomnianej historii...

ŹRÓDŁO

Ten tytuł pojawił się kiedyś w jakimś zestawieniu "Kiedy polskie wydanie" na jednym z książkowych blogów. Już wtedy zwrócił moją uwagę chociaż wciąż nie jestem do końca pewna czy jest to mój typ literatury. Ale ten tytuł z pewnością przypadłby do gustu mojemu mamutkowi. Nie wykluczone więc, że jej go sprawię i sama przyglądnę mu się z bliska ;)

11 LUTEGO

WIADOMOŚĆ - TOVE JANSSON

Wiadomość to wybór najlepszych opowiadań Tove Jansson, którego dokonała sama Autorka. Tworzą one portret jednej z najbardziej twórczych artystek XX wieku. Książka (wydana po raz pierwszy w oryginale w 1997 roku) była pożegnaniem Tove z twórczością pisarską, ostatnią wiadomością wysłaną do czytelników. Opowiadanie to forma, której Tove Jansson najchętniej używała, a pisząc dla dorosłych, opanowała ją do perfekcji. Sławę przyniosły jej jednak głównie książki pisane dla dzieci, z kultowymi, tłumaczonymi na wiele języków, wielokrotnie wznawianymi opowieściami o Dolinie Muminków na czele. Tym razem widzimy inną Tove – która tworzy przejmującą, doskonale skomponowaną prozę dla dorosłych. Prezentowane w tomie opowiadania, wybrane przez Tove Jansson do jej ostatniej książki, pochodzą ze zbiorów opublikowanych w ciągu dwudziestu lat (znalazły się tu między innymi stanowiące klasykę gatunku Wiewiórka i Dom dla lalek). Pięć utworów (w przekładzie Teresy Chłapowskiej), które znalazły się w Wiadomości, są znane polskiemu czytelnikowi z książki Podróż z małym bagażem. Pozostałe – będą pierwszym spotkaniem z Tove Jansson, jakiej nie znamy. We wstępie do książki Philip Teir pisze: „Szkoda mi ludzi, którzy znają Tove Jansson tylko jako autorkę Muminków. Oczywiście chronologicznie trolle pojawiły się przed książkami dla dorosłych. Ale jeśli nie czytało się jej powieści i opowiadań, to jakby nie znało się Tove Jansson. Naprawdę. Z drugiej strony – jak miło pomyśleć, że ma się jeszcze tyle do odkrycia”. Z Tove Jansson się nie wyrasta, wręcz przeciwnie: z czasem dorasta się do jej pisarstwa, o którym wciąż za mało wiemy – do książek adresowanych do dojrzałych odbiorców

Nie zawsze jest tak, że to co zachwyca wszystkich innych, zachwyca i nas samych. Myślę, że nie znajdzie się wiele osób, które się ze mną w tej kwestii nie zgodzą. Przekonałam się o tym na własnej skórze nie jeden raz i, niestety, mam wrażenie, że jeszcze nie raz się w tym przeświadczeniu utwierdzę. Tak to już jest - każdy z nas ma po prostu inny gust. Prozie McCarthy'ego chciałam dać  jednak mimo wszystko jeszcze jedną szansę. Po dobrej, ale nie fenomenalnej "Drodze" dostrzegłam w autorze spory potencjał i miałam nadzieję, że w innym utworze uda mu się go w pełni wykorzystać. A że akurat "To nie jest kraj dla starych ludzi" był pod ręką? Cóż, uznałam, że to doskonała szansa na sprawdzenie.

Llewelyn Moss ma pracę, dom i młodą małżonkę, ale także brak perspektyw na świetlaną, dostatnią przyszłość. Pewnego dnia, w trakcie polowania na antylopy, znajduje na pustkowiu podziurawione i porzucone samochody a wokół nich - zwłoki mężczyzn. Po względnych oględzinach, Llelewyn znajduje dwie walizki - jedną pełna narkotyków, drugą - pieniędzy. Nie zastanawia się długo - działa szybko, pod wpływem emocji. Ucieka z miejsca zdarzenia, razem z walizką pieniędzy. Ktoś postanawia się jednak upomnieć o swoją własność. Śladem Llelewyna podążą Anton Chigurha - bezwzględny, psychopatyczny morderca, Rozpoczyna się pościg - zabawa w kotka i myszkę. Stawką nie są już jednak tylko i wyłącznie pieniądze, lecz życie. 

"To nie jest kraj dla starych ludzi" wydaje się być kwintesencją prozy McCarthy'ego, o ile mogę tak powiedzieć po lekturze zaledwie dwóch jego tytułów. Choć tym razem autor nie przedstawia wizji świata post-apokaliptycznego, trudno jest pozbyć się wrażenia, że rzeczywistości z kart powieści niewiele ma wspólnego z tą, w której żyjemy na co dzień. Świat McCarthy'ego jest zimny i brutalny, wolny od wszelakich zasad moralnych.  Tutaj nie ma poczucia bezpieczeństwa czy sprawiedliwości. Każdy żyje według własnych zasad, a kolejny dzień może równie dobrze być tym ostatnim.

Biorąc pod uwagę ów fakt, kluczowe wydaje się znaczenie tytułu. "To nie jest kraj dla starych ludzi" Starych - to znaczy żyjących wedle dawnych zasad moralnych? Uosobieniem sprawiedliwości, jedynym jasnym punktem , wydaje się być postać lokalnego szeryfa. To właśnie on jako jedyny wydaje się jeszcze wierzyć w sprawiedliwość i prawdę, co zresztą zostaje podkreślone przez krótkie wtrącenia przed każdym rozdziałem. Przedstawione w narracji pierwszoosobowej wypowiedzi zawierają przemyślenia nad sensem życia i boga i, nawet mimo nieco zbyt dużego patosu, niosą ze sobą pewne mądrości.

Świat Cormaca McCathy'ego, tak jak już wspomniałam, charakteryzuje się niezwykłą wręcz brutalnością, co w dużej mierze może wynikać z faktu, że jest to świat niemal całkowicie zdominowany przez mężczyzn. Po raz kolejny w powieści McCarthy'ego kobiety zostają zepchnięte na dalszy plan (a i tak można je zliczyć na palcach u jednej ręki). Widać to tym bardziej, że dziewięćdziesiąt procent męskiego grona bohaterów to tacy stereotypowi faceci z krwi i kości - bezwzględni, skłonni do brutalności i przemocy, i ślepo dążący do załatwienia własnych interesów

Cormac McCarthy nie rezygnuje ze swego specyficznego stylu, który nie sposób pomylić z żadnym innym autorem. Niezwykle lakoniczny, ubogi w słowa a bogaty w treść-doskonale pasuje do wizji świata jaką przedstawia autor. Jedyne co mnie irytuje to konsekwencja w tym by wypowiedzi bohaterów nie zaczynać od żadnych konkretnych graficznych wyróżników. Trudno mi się do tego przyzwyczaić, zwłaszcza, że autor przeplata wypowiedzi z rozmyśleniami bohaterów.

"to nie jest świat dla starych ludzi" to kumulacja wszelkich walorów artystycznych prozy Cormaca McCarthy'ego Jest brutalnie, bezwzględnie, a przy tym oszczędnie w słowach. I nie w tym nic złego, tyle że ostatnim razem Cormac McCarthy mnie w takiej formie nie zachwycił i nie zrobił tego również tym razem. Szkoda, ale i tak nie uważam czasu poświęconego na lekturę za stracony. Cormac McCarthy ma warsztat i pomysły, które mogą zachwycić czytelników. Może Was nieco bardziej niż mnie.