31 grudnia prawdopodobnie nie jest zbyt fortunnym dniem do tego aby publikować jakikolwiek post. Większość osób myśli już wówczas o wieczornym szaleństwie Sylwestrowym - nawet jeśli ów szaleństwo definiowane jest jako wieczór na kanapie w piżamie, najlepiej z pizzą - i mało kogo obchodzi czytelnicze podsumowanie grudnia.  Nie chciałam jednak przesuwać w czasie jego publikacji - zwłaszcza, że na początku stycznia i tak czeka nas jeszcze kilka postów podsumowujących 2017 rok. Chętnie opowiedziałabym Wam za to jak bawiłam się na wczorajszym koncercie Accantusa - bo w tym roku sylwestrowe szaleństwo rozpoczęłam nieco wcześniej - ale z racji na nocny pociąg i praktycznie nieprzespaną noc, post który aktualnie czytacie przygotowywany jest nieco wcześniej i, co logiczne, mogę jedynie się domyślać że zabawa będzie wyśmienita! Postaram się przemycić te informacje jeszcze gdzieś między wierszami w innych postach. A teraz przechodząc do meritum: jak minął chyba najfajniejszy miesiąc w roku?

Przeczytałam zaskakującą liczbę 14 książek. Wiem, że niektórym z Was liczba ta wydaje się być niewyobrażalna w skali jednego miesiąca, ale przyczyniło się do tego kilka czynników. Po pierwsze, część z tych tytułów wpisywała się w nowy podgatunek typowo świątecznych powieści obyczajowych, których lektura zajmowała mi dzień, góra dwa. Po drugie, jakoś tak się złożyło, że pomimo sporej ilości zajęć i konieczności wygospodarowania sporej ilości czasu na projekty zaliczeniowe na uczelnie, wciąż zostawało mi sporo wolnego na lekturę właśnie. Po trzecie wreszcie, spędzałam przerażającą część dnia w komunikacji miejskiej, która od października bieżącego roku jest miejscem, gdzie zapoznaję się z większością przeczytanych przeze mnie lektur.

Wśród tych kilkunastu tytułów znalazło się kilka naprawdę dobrych pozycji, ale też nie ominęło mnie sporo rozczarowań. W grudniu, pod koniec 2017 roku, rzutem na taśmę nauczyłam się jeszcze czegoś nowego na temat samej siebie. Nie jestem typem czytelnika, który znajduje szczególną przyjemność w lekturze typowo świątecznych historii (z drobnymi wyjątkami) i prawdopodobnie w przyszłym roku nie poświęcę im już uwagi. Jako że mamy do omówienia sporo tytułów i ten post i tak pewnie będzie już długi, może przejdźmy do przeczytanych lektur.

PRZECZYTANE:

Obudź się, Kopciuszku, Natalia Sońska ★★★½

Zabierałam się za lekturę powieści Natalii Sońskiej przekonana, że jest to jedna z typowych historii świątecznych, ale okazało się, że nie do końca miałam rację. Owszem, w Obudź się, Kopciuszku pojawia się jakaś scena rozgrywająca się podczas świąt i Sylwestra, ale jest ona zepchnięta na drugi (albo nawet trzeci) plan. Jeśli już, powiedziałabym że jest to opowieść zimowa - wiecie, dużo śniegu; nieustannie powracająca sceneria Zakopanego i górskie szlaki. Przeczytałam ją bardzo szybko i zdecydowanie była to lektura przyjemna - nawet jeśli główna bohaterka podejmowała mnóstwo irracjonalnych decyzji, trudno było mi nie westchnąć raz albo dwa obserwując rodzące się między Alicją i Michałem uczuciem. Ale to raczej taka historia na raz - nic co szczególnie wyróżniało się na tle innych powieści, albo co miałoby mi zapaść w pamięci na dłużej. 

Zostać panią Parrish, Liv Constantine ★★

Wspominałam już o tym, że powieść Liv Constantine przypomina mi inny tegoroczny thriller - Co kryją jej oczy?, i zdanie to podtrzymuję. Niestety, podobnie jak tamten tytuł, tak i Zostać panią Parrish okazało sie dla mnie raczej rozczarowującą lekturą. Chociaż Liv Constantine robi wszystko żeby nie zanudzić swojego czytelnika - wrzuca go w sam środek wydarzeń, kreuje wokół głównej bohaterki jakąś aurę tajemniczości i co pewien czas stara się go czymś zaskoczyć; w pewnym momencie chciałam już tylko skończyć lekturę i odłożyć ją na bok. Sposób w jaki zachowują się wykreowane przez autorkę postacie, sprawia, że cała powieść traci na wiarygodności; zdecydowanie zbyt dużo uwagi zostaje poświęcone na to by opisać ubiór bohaterów; a opis z tyłu okładki zdradza jeden z kluczowych plot twistów. Nie ukrywam, że myśląc o tej powieści, czuję już jedynie rozczarowanie.

<PEŁNA OPINIA>

Cztery płatki śniegu, Joanna Szarańska ★★★★

Gdybym przygotowywała jakiś ranking powieści świątecznych bądź okołoświątecznych, Cztery płatki śniegu prawdopodobnie znalazłyby się na zaszczytnym pierwszym miejscu. To jedna z nielicznych historii, w których naprawdę czuć magię świąt - i nie mam tutaj na myśli tylko i wyłącznie tego, że rozgrywa się na kilka dni poprzedzających Wigilię, ale nawet wartości jakie niesie z sobą ta historia. Pani Joanna Szarańska doskonale dobrała wątki (tak naprawdę nie spodobał mi sią tylko jeden z nich, dotyczący pewnego dusigrosza) - każdy z nich różni się od siebie, a równocześnie pozostają one na tyle uniwersalne, że odnajdziecie w nich fragment swojego życia, albo życia swoich bliskich. Poza tym jest tu mnóstwo takiego niewymuszonego ciepła i humoru, co sprawia, że z pewnością sięgnę jeszcze po inne historie powstałe spod pióra autorki. 

Odnaleziony, Harlan Coben ★★★½

Gdybym miała zamknąć swoją opinię w jednym zdaniu, napisałabym po prostu, że Odnaleziony nie odstaje poziomem od pozostałych części trylogii. Akcja gna do przodu; autor wplata gdzieś między wierszami sporo humoru; i po prostu ciężko odłożyć ów historię na bok. To prawda, że wątek sprawy rozpoczęty w tym konkretnym tomie jest nieco słabszy niż dwa pozostałe (zwłaszcza jeśli chcielibyśmy dokładnie prześledzić jakieś następstwa czasowe), ale za to otrzymujemy satysfakcjonujące wytłumaczenie i zamknięcie wątku związanego z ojcem Mickey’a i Rzeźnikiem z Łodzi. Po przeczytaniu całej trylogii, wydaje mi się, że Harlan Coben lepiej sprawdza się jako “autor dla dorosłych”, ale i ta wersja młodzieżowa nie jest czymś co powinno Was rozczarować, jeśli znacie i lubicie już jego pióro.

<PEŁNA OPINIA>

Wędrowne ptaki, Karolina Wilczyńska ★★

Po skończonej lekturze, a nawet jeszcze w trakcie, żaliłam się Pani Mamie, że jest mi autentycznie przykro, że nie podoba mi się ta historia. Sama fabuła Wędrownych ptaków nie jest co prawda szczególnie oryginalna, ale to nie ona stanowi przyczynę, dla której koniec końców zamknęłam powieść z poczuciem rozczarowania. Karolina Wilczyńska przyjęła bardzo specyficzny sposób na to by opowiedzieć ów historię - zupełnie jakby bohaterki i równocześnie narratorki przyjaźniły się z czytelniczkami i opowiadały im o swoim życiu przy kubku herbaty - i chociaż sam koncept wydaje się ciekawy, wykonanie pozostawia trochę do czynienia. Pomijam już irytujące i egoistyczne postępowanie jednej z bohaterek, cała historia przez sposób jej przedstawienia nabiera niestety infantylnego charakteru i pewnej wtórności. Po Zamarznięte serca czyli drugi tom pewnie sięgnę, bo już go posiadam, ale niestety jestem, znowu, rozczarowana.

Okruchy codzienności, Elizabeth Strout ★★★★

Powieść Elizabeth Strout, chociaż może powinnam raczej określić ją jako zbiór ściśle ze sobą powiązanych opowiadań, zdecydowanie przypadła mi za to do gustu, chociaż równocześnie rozumiem czytelników stojących po ”przeciwnej stronie barykady”. Nie są to historie, w których “dużo się dzieje” i jeśli brak akcji odrzuca Was od lektury, rzeczywiście nie jest to pozycja dla Was. Elizabeth Strout przedstawia krótkie sceny ze zwykłego, codziennego życia - tytułowe okruchy codzienności; za ich pomocą dotyka nierzadko tematów bolesnych i trudnych jak choćby żałoba, samotność i starość; i stawia niezwykle trafne spostrzeżenia na ich temat. Jestem pod wrażeniem zarówno niebanalnej kreacji Olive Kitteridge (która przewija się przez wszystkie historie); języka jakim posługuje się autorka; jak i niezwykłej subtelności i empatii z jaką przedstawia emocje. I nie mogę się doczekać lektury Mam na imię Lucy. 

Chciwość, Marta Guzowska ★★★

Powieść Marty Guzowskiej z pewnością ma w sobie wiele elementów, które mogą się spodobać. Poczynając już choćby od tego, że jest to rzadki przykład kryminału z mocno zarysowanym wątkiem archeologicznym; a kończąc na bardzo ciekawej i nieoczywistej kreacji głównej bohaterki - archeologa i złodzieja w jednym. Okazuje się jednak, że historie rodem z filmu akcji - gdzie mamy pościgi, spektakularne sceny ucieczki i walki - nie są do końca tym w czym sama dobrze się odnajduję: co za dużo to nie zdrowo.  Prawdopodobnie spróbuję jeszcze z Regułą nr 1, bo to o niej słyszałam mnóstwo dobrego, ale póki co raczej nie jestem przekonana. 

Zakochaj się Julio, Natalia Sońska ★★★

Pod wieloma względami towarzyszą mi podobne wrażenia jak po lekturze Obudź się, Kopciuszku. Natalia Sońska ewidentnie ma talent do tego by kreować lekkie, nieco baśniowe historie o miłości. Znowu niezupełnie jest to opowieść świąteczna - więc spokojnie możecie sięgnąć po nią choćby teraz; a sceneria Krakowa przewija się niemal równie często co Zakopane. Historia Julii i Michała poruszyła mnie jednak w mniejszym stopniu, głównie przez zachowanie głównego bohatera (nie chcę nic spoilować, ale jego układ z inną kobietą zdecydowanie mnie zniechęcił). Jeśli poszukujecie jakiejś typowo zimowej i lekkiej opowieści, możecie ją przeczytać. Ale nie jest to też coś co absolutnie trzeba znać. 

Poczucie kresu, Julian Barnes ★★★★

Historia autorstwa Juliana Barnesa jest bardzo krótka i, cóż, specyficzna. Decydując się na lekturę powinniście być świadomi pewnych jej aspektów - tego że sporo fragmentów ma mocno filozoficzny wydźwięk; że bohaterowie wysławiają się w sposób odbiegający od tego do jakiego przywykliśmy; i że jest to opowieść niejednoznaczna, gdzie nie uzyskacie jasnych i klarownych odpowiedzi. To powiedziawszy, warto jej dać szansę, bo Julian Barnes stawia niezwykle trafne spostrzeżenia na temat upływającego czasu i wspomnień, a dodatkowo jest to po prostu pozycja bardzo dobrze napisana. 

Przebudzenie króla, Maggie Stiefvater ★★★★½

Tak się fortunnie złożyło, że w grudniu, zupełnie tego nie planując, zakończyłam dwie serie książkowe. Podobnie jak w przypadku trylogii Cobena, tak i Kruczy cykl nie odbiega poziomem od poprzednich tomów. Przebudzenie króla jest równie osobliwe i tajemnicze jak poprzednie tomy, a Maggie Stiefvater kładzie na dodatek nacisk na to by popchnąć do przodu relacje między bohaterami (i pojawia się kilka niesamowicie romantycznych i uroczych momentów). Samo rozstrzygnięcie wątku Glendowera rzeczywiście może być dla niektórych rozczarowujące, ale, spójrzmy prawdzie w oczy, większość osób czytała ów serię z zupełnie odmiennych powodów. 

Wieczór taki jak ten, Gabriela Gargaś ★★

W przeciwieństwie do powieści Natalii Sońskiej, ta autorstwa Gabrieli Gargaś ma znacznie bardziej świąteczny charakter. Na przestrzeni całej historii bohaterowie przygotowują się do świąt i wielokrotnie napomyka się o wszelakiego rodzaju ozdobach czy też tradycjach. Trudno jednak pozbyć mi się wrażenia iż powstawała ona na szybko, żeby wyrobić się do grudnia - brakuje to jakiejś wyraźnej fabuły; autorka przedstawia bohaterów, którzy potem długo nie pojawią się na kartach powieści; łatwo wyłapać błędy - czy to ortograficzne czy związane z samym wydaniem; a na końcowe rozwiązanie fabularne po prostu brak mi słów. Raczej nie jest to opowieść, którą bym Wam polecała, nawet jeśli samo przesłanie idealnie wpisuje się w klimat świąt. 

Podpalacz, Wojciech Chmielarz ★★★★

Kryminał autorstwa Wojciecha Chmielarza doskonale za to wpasował się w mój gust. Sam pomysł na fabułę nie jest przekombinowany, jak to niestety bywa w przypadku niektórych tytułów; główny bohater nie jest ani zbyt mocno wyidealizowany, ani nie wpisuje się w trend szowinistycznego alkoholika; a na dodatek autor dobrze oddaje topografię miasta. Ostrzegam, to raczej “męska powieść” - i nie chodzi mi o wulgarność czy graficzne sceny, ale o fakt w jaki traktowane są tam postacie kobiece. Tylko że warto się zastanowić czy tak nie wygląda właśnie rzeczywistość środowiska policji. Zdecydowanie zamierzam jeszcze sięgnąć po jakąś historię autorstwa pana Chmielarza. 

Penelopiada, Margaret Atwood ★★★★★

Chyba największe moje zaskoczenie grudnia i ostatnich miesięcy ogółem. Penelopiada jest niejako historią Penelopy i Odyseusza, przedstawioną jednak z perspektywy “wiernej małżonki” i zwracają uwagę na kwestie, które u Homera były raczej przemilczane. Atwood stawia w tej krótkiej historii kilka niezwykle trafnych pytań; kreuje niezwykle przekonujący obraz Penelopy; a na dodatek przybiera oryginalną i niebanalną formę, która wynosi Penelopiadę na zupełnie nowy poziom. Wiem, że jestem odosobniona w swojej opinii, ale polecam Wam historię autorstwa Margaret Atwood. 

Zamarznięte serca, Karolina Wilczyńska ★★★

Drugi tom serii opowiadający o losach czterech przyjaciółkach z ulicy Kwiatowej prezentuje się już nieco lepiej od poprzedniczki. Owszem, nieco infantylny sposób narracji wciąż kłuł mnie w oczy w trakcie lektury (i podejrzewam, że niestety nie zdołałam się do tego przywyczaić). Ale autorce udało się zminimalizować inne mankamenty. Przede wszystkim, narracja z czterech perspektyw nie wydaje się równie wtórna jak za pierwszym razem, bo nie czytamy w kółko o jednych i tych samych wydarzeniach. Po drugie, postać Liliany jest po prostu ciekawsza niż Malwina. Sama się sobie dziwię, ale czuję się zaintrygowana trzecim tomem.

O CZYM OPRÓCZ TEGO PISAŁAM?

Znowu spóźnione podsumowanie listopada. 

Opinia na temat historii rudowłosej dziewczynki - Ani z Zielonego Wzgórza

Kilka słów na temat Netflixowej wersji powyższej historii. 

Zbiór powieści nominowanych do Women’s Prize for fiction aka moja inspiracja na kolejne lektury. 

Opinia na temat niebanalnej wersji historii Romea i Julii czyli Komy. 

Opinia na temat futurystycznej wersji baśni o Kopciuszku czyli Cinder. 

Opinia na temat niebanalnej, ale niekoniecznie przez to dobrej powieści młodzieżowej czyli Mojej siostry Rosy.

Muszę przyznać, że odkąd dowiedziałam się, że wydawnictwo Bukowy Las zamierza wydać powieść Justine Larbalestier w Polsce, nie mogłam doczekać się jej lektury. Trochę dlatego, że uważam iż gatunek Young Adult thriller, jak klasyfikowany jest zazwyczaj ów tytuł, pozostaje na naszym rynku wydawniczym pomijany i niedoceniany, ale także przez wzgląd na opinie jakie słyszałam stricte na temat „Moja siostra Rosa" - zwłaszcza od Catriony z kanału Littlebookowl. O swojej ekscytacji wspominałam Wam już zresztą w październiku, jeszcze przed premierą. I wychodzi na to, że moje nastawienie w tym przypadku przyniosło raczej negatywny efekt.

Che Taylor jest po prostu nastolatkiem - tęskni za domem i przyjaciółmi, których zostawił w Australii; chciałby rozwijać swoją pasję - boks i wziąć udział w sparingu; a także znaleźć sobie dziewczynę. Tym co różni życie Che od codzienności zwykłego nastolatka jest fakt, że chłopak musi nieustannie pilnować swojej młodszej siostry, która wykazuje niepokojące skłonności. Dziewczynka nie zachowuje się jak typowa dziesięciolatka. Jej reakcje są sztuczne i wyuczone; Rosa doskonale radzi sobie w sztuce manipulacji ludźmi a na domiar złego wydaje się czerpać przyjemność z cierpienia innych.

„Moja siostra Rosa" zdecydowanie proponuje wielbicielom literatury Young Adult zupełnie nowy i zaskakujący koncept fabularny. Kreacja postaci Rosy, na dziewczynkę o niemal anielskim wyglądzie i psychopatycznych skłonnościach jest czymś z czym prawdopodobnie nie spotkaliście się jeszcze w innych powieściach. Większość problemów jakie pojawiły się u mnie w trakcie lektury „Moja siostra Rosa" brały źródło w tym, że to nie powyższy wątek stanowi główny punkt fabularny. Większość czasu jako czytelnik spędzamy na obserwacji życia Che - jego fascynacji boksem i poznaną w Nowym Jorku dziewczyną - Sid.

Jest to tym bardziej problematyczne, że Che to raczej irytujący główny bohater. Młodość rządzi się sowimi prawami i pewne zachowania można zrzucić na karby jego wieku. Ale nie wszystko. W działaniach Che jest pewna irracjonalność. Pomijam już w tym momencie sposób w jaki bohater zachowuje się względem swoich przyjaciół, mój główny zarzut skierowany jest w zepchnięciu rodziców do absolutnie marginalnej roli. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to tendencja literatury Young Adult, ale w tym konkretnym przypadku - gdy Che przemilcza niepokojące zachowanie Rosy - odzierają historię z autentyczności.

Justine Larbalestier porusza na kartach swojej powieści także kwestie religii - nie jest to coś co zazwyczaj odrzuca mnie od lektury (chociaż rozumiem przeciwny stosunek), ale postawa bohaterów balansuje momentami na granicy fanatyzmu. Jeżeli chodzi o marginalne kwestie - moje poczucie humoru nie do końca pokrywa się się z tym jakie ma Justine Larbalestier efektem czego coś co śmieszy bohaterów mnie po prostu nie bawi. Żeby oddać autorce sprawiedliwość, muszę przyznać, że udało jej się mnie zaskoczyć niektórymi rozwiązaniami fabularnymi, tylko to wciąż trochę za mało.

Wydaje mi się, że „Moja siostra Rosa" znajdzie swoich zwolenników. Zresztą, liczne pozytywne opinie czytelników tylko moje przypuszczenia potwierdzają. Ale osobiście się do nich nie zaliczam. Pomijając interesujący koncept i kreacje Rosy, a także kilka zaskakujących zwrotów fabularnych, nie znalazłam nic co by mnie w lekturze „Mojej siostry Rosy" zachwyciło.. Czy jest to dla Was wystarczające? Odpowiedzcie sobie sami.



„Moja siostra Rosa” Justine Larbalestier; tłum. Magda Białoń-Chalecka; wydawnictwo Bukowy Las; Wrocław 2017 ★★½☆☆

W tym roku kończenie porozpoczynanych serii książkowych nie znajdowało się wśród listy moich priorytetów, efektem czego przeczytałam dosłownie kilka finałów. Wznowienie trylogii o Mickey'u Bolitarze przyczyniło się jednak do tego, że nie tylko zapoznałam się z całą serią, ale też dokonałam tego stosunkowo szybko. A chociaż przy lekturze „Schronienia" miałam co nieco do zarzucenia autorowi, Harlan Coben zdołał mnie do siebie w końcu przekonać. I na całe szczęście „Odnaleziony" tego dobrego wrażenia nie zatarł.

Mickey Bolitar już sam ni6e wie co z tego czego dow6iedział się od Nietoperzycy jest prawdą. Historyczny trop nie okazał się właściwy, ale chłopak wciąż jest zdeterminowany by odnaleźć "Rzeźnika z Łodzi" zwłaszcza po ostatnim spotkaniu z tajemniczym mężczyzną i nieoczekiwanych rezultatach ekshumacji zwłok ojca. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że Organizacja chce aby Mickey, Ema i Łyżka i Rachel zajęli się kolejną sprawą. Chłopak, z którego Ema poznała w Internecie, nie zjawił się na umówionym spotkaniu a ostatnie zdjęcie na facebookowej tablicy sugeruje, że za jego nieobecnością może kryć się coś więcej. 

„Odnaleziony" jest tomem jednocześnie niezwykle zbliżonym konstrukcyjnie do pozostałych powieści trylogii i nieco się od nich różniącym. Fabułą wciąż toczy się niejako dwutorowo, przedstawiając śledztwo Mickey'a w sprawie śmierci ojca i sprawę charakterystyczną dla tej konkretnej części- czyli "zaginięcie" chłopaka z Internetu oraz testy na obecność sterydów wśród członków drużyny koszykówki. Tym razem jednak ciężar fabularny spoczywa raczej na pierwszym z tych wątków. Co ma swoje mocne strony. 

Przede wszystkim otrzymujemy satysfakcjonujące zakończenie historii spajającej wszystkie tomy trylogii. Nie mogę powiedzieć żeby finalne rozwiązanie fabularne szczególnie mnie zaskoczyło - otrzymaliśmy zbyt wiele sugestii by je przeoczyć - ale nie byłam też nim rozczarowana. Zwłaszcza biorąc pod uwagę  fakt, że motywy jakimi kierował się "Rzeźnik z Łodzi" były dla mnie jako czytelnika ciekawe i przekonujące - co, niestety, wbrew pozorom wcale nie zdarza się aż tak często. 

Jeżeli chodzi o wątki poruszone dopiero w „Odnalezionym", moje uczucia są raczej mieszane. Nie chcę Wam zbyt wiele zdradzać, bo autor i tak pozostawia zbyt dużo wskazówek naprowadzających na właściwe rozwiązanie fabularne, ale w odniesieniu do tego wątku pojawia się kilka wartościowych komentarzy na temat tego w jakim zakresie człowiek może się tak naprawdę zmienić. Z drugiej ejdnak strony, biorąc pod uwagę fakt, ze poszczególne tomy rozgrywają się w niewielkich odstępstwach czasowych, tempo niektórych relacji (zwłaszcza internetowe zauroczenie Emy) wydaje się mocno naciągane. 

„Odnaleziony" powiela błędy poprzednich tomów, zwłaszcza zepchnięcie do marginalnej roli Myrona i brakuje mu nieco scen, w których mogliśmy obserwować interakcje między grupą przyjaciół. Ale to wciąż dobre zakończenie trylogii - przynoszące oczekiwane odpowiedzi  a równocześnie pozostawiające Harlanowi Cobenowi furtkę do tego by dopisać ciąg dalszy. Jeśli przepadacie za twórczością autora, polecam Wam lekturę trylogii, ale koniecznie w odpowiedniej kolejności.

Za możliwość lektury dziękuję wydawnictwu Albatros

„Odnaleziony” Harlan Coben; tłum. Robert Waliś; wydawnictwo Albatrso; Warszawa 2017 ★★★½☆

Jeśli tylko nie stronicie całkowicie od literatury Young Adult prawdopodobnie słyszeliście o „Sadze Księżycowej" i oburzeniu czytelników w związku z przerwaniem wydawania serii po drugim tomie. Powieści Marissy Meyer swego czasu były bardzo popularne wśród zagranicznych booktuberów a jak dobrze wiemy nieustanne przypominanie o jakimś tytule wcale nie pomaga przy złamanym serduchu czytelnika. Co prawda wydawnictwo Papierowy Księżyc ogłosiło, że na nowo zajmą się wydawaniem cyklu, ale czas płynął, a wznowienie „Cinder" jakoś nie pojawiało się na księgarnianych półkach. Aż do teraz, 

Ulice Nowego Pekinu nie są miejscem, w którym można czuć się w pełni bezpiecznie. Nad państwem wisi widmo wojny z Księżycowymi, a na domiar złego ludność dziesiątkowana jest przez tajemniczą zarazę. Cinder, utelentowany mechanik - cyborg, marzy o tym aby opuścic Nowy Pekin oraz swoja prawną opiekunkę i razem z androidem Eko - miłośniczką koronek i świecidełek zacząć życie na nowo. Jeden z pozornie zwyczajnych dni na targu wywraca jednak życie dziewczyny do góry nogami - wizyta księcia Kaia mimowolnie wplątuje ją w polityczne intrygi, a zaraza odciska piętno na kimś jej wyjątkowo bliskim.  

Kilka lat temu miałam okazję zapoznać się z pierwszym wydaniem „Cinder" i przyznaję, że lektura wywarła na mnie wówczas bardzo dobre wrażenie, ale nie byłam przekonana czy ów sytuacja się powtórzy. Na przestrzeni tego czasu mój gust czytelniczy uległ jednak pewnym zmianom i obawiałam się nieco, że historia Marissy Meyer nie uwiedzie mnie już w równym stopniu swoim baśniowym klimatem. Ale zupełnie niepotrzebnie. Tak jak w przypadku „Bez serca", Marissa Meyer pokazuje, że bardzo dobrze radzi sobie z łączeniem baśniowego klimatu i elementów własnego świata przedstawionego. W przypadku „Cinder", przede wszystkim dostrzegamy inspiracje „Kopciuszkiem", ale na przestrzeni całej powieści możemy znaleźć wskazówki co do innych baśni.

Świat „Sagi Księżycowej" posiada w sobie pewne elementy science fiction, ale są one na tyle subtelne, że nawet jeśli nie do końca odnajdujecie się w tym gatunku, jak ja, nie powinny Wam one przeszkadzać. Chociaż Marissa Meyer kreuje fikcyjną rzeczywistość z rozmachem - nie ograniczając się jedynie do granic Nowego Pekinu i wplatając w historie wątki polityczne - nie da się ukryć, że „Cinder" przedstawia nam czytelnikom zaledwie pewien zarys. Niektóre kwestie nie otrzymują jeszcze rozwinięcia, ale autorka tym samym tylko zaostrza apetyt na kolejne tomy serii.

Chociaż osobiście nie przeszkadzają mi historie o niespiesznej akcji, jestem w stanie docenić przeciwny scenariusz - taki jak ten „Cinder", gdzie praktycznie w każdej scenie mamy do czynienia z wydarzeniami popychającymi fabułę do przodu, a dominacja dialogów dodatkowo dynamizuje historię.  A chociaż dostrzegam pewne mankamenty „Cinder", jestem je sobie w stanie wytłumaczyć. Zarówno wątek "insta love" w przypadku Cinder jak i Kaia, czy też tendencja do kreowania czarno-białych postaci wpisuje się w pewną baśniową konwencję i przez to nie traktuję tego jako wadę opowieści. 

Chyba sami dostrzegacie, ze po raz kolejny pozostaję pod urokiem historii wykreowanej przez Marissę Meyer. Dla kogoś kto zakochany jest w Disney'owskich animacjach i baśniach, połączenie bajkowego klimatu i elementów science-fiction okazuje się doskonałą mieszanką. Przebieram nogami do premiery „Scarlett" (zwłaszcza, ze drugiego tomu „Sagi Księżycowej" nigdy nie czytałam), a Was zachęcam do lektury „Cinder".

 „Cinder” Marissa Meyer; tłum. Magdalena Grajcar; wydawnictwo Papierowy Księżyc; Słupsk 2017 ★★★★★

Na początku bieżącego roku bez najmniejszego zawahania wymieniłam „Komę" wśród powieści, na których premierę wyczekuję z niecierpliwością. Nawet jeśli nie wiedziałam za dużo na jej temat, sięgałam po twórczość Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak wystarczająco często by zyskać pewność, że nie poczuję się rozczarowana lekturą. „Koma" trafiła na moją półkę wkrótce po swojej premierze, a potem przeleżała tam kilka miesięcy czekając na swoją kolej. I jest mi niemal głupio, że tyle zwlekałam z lekturą.

Ewa, usytuowana pani burmistrz, zostaje znaleziona przez męża w sowim mieszkaniu po spożytkowaniu zbyt dużej ilości leków. Mimo szybkiej reakcji lekarzy, kobieta zapada w śpiączkę i walczy o życie na oddziale intensywnej terapii pobliskiego szpitala. Powody, dla których pani burmistrz prawdopodobnie próbowała popełnić samobójstwo pozostają tajemnicą. Mniej więcej w tym samym czasie starsza kobieta zgłasza na komisariacie zaginięcie swojego syna - Karola Górskiego - prymusa i tegorocznego maturzysty. Czy to możliwe by te dwie sprawy łączyły się ze sobą?

„Koma" należy do grona powieści, które trudno zamknąć w jednym gatunku - chociaż w fabule pojawia się wątek miłosny, zdecydowanie nie jest to romans; tak samo nazwisko Wojciecha Chmielarza jako współautora i motyw toczącego się śledztwa nie czynią z historii kryminału. Najbliżej „Komie" do powieści obyczajowej, ale i to nie jest określenie idealne. W historii przeplatają się różne formy narracji - pierwszo- i trzecioosobowej,a  niektóre z nich (np. ta z perspektywy Ewy) cechuje pewna liryczność - dużo porównań i kwiecistych wyrażeń. Niemal bez wyjątku są to jednak fragmenty, w których występuje tendencja do przedkładania opisów ponad dialogi i skupienia uwagi na emocjach a nie wydarzeniach.

Jestem w stanie zrozumieć dlaczego „Koma" może się komuś wydać lekturą rozczarowującą. Pomijając trudny do sprecyzowania gatunek, fabuła długo się rozwija i przez spory fragment nie wiadomo co się dzieje, a na dodatek zostaje nam przedstawionych wielu bohaterów i to w dosyć szczegółowy sposób - z podkreśleniem ważnych wydarzeń z ich przeszłości i nakreśleniem powiązań między poszczególnymi postaciami. Jeśli tego rodzaju historie - klimatyczne, ale o powolnym tempie - nie przekonują Was do siebie, raczej powinniście przemyśleć dwa razy lekturę. Nie zmienia to jednak faktu, że osobiście po raz kolejny jestem pod wrażeniem opowieści spod pióra Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak.

„Koma" określana jest jako współczesna historia Romea i Julii i chociaż na pierwszy rzut oka raczej nic na to nie wskazuje, rzeczywiście jest to opowieść o tragicznej miłości - ale nie tam gdzie się jej doszukiwałam. Powieść Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak przy pomocy Wojciecha Chmielarza jest historią osadzoną w klimatycznym miasteczku niedaleko Lublina - sprawiającym wrażenie tajemniczego, "brudnego" i skorumpowanego, i to właśnie ów nienazwane miasteczko w dużej mierze tworzy klimat całej powieści. Zresztą, nie budzący sympatii i ukrywający swoje za kołnierzem, ale za to intrygujący bohaterowie doskonale się tam komponują. 

Nawet jeśli potrzebowałam czasu żeby wczuć się w klimat tej historii, już pod koniec byłam całkowicie zaangażowana w fabułę. „Koma" to opowieść, którą w trakcie czytania układamy z poszczególnych elementów - kluczowe wydarzenia poznajemy z retrospekcji i to z dwóch perspektyw - i w której dużą rolę odgrywa klimat. To także historia bardzo dobrze napisana - momentami liryczna, a w innych fragmentach niemal surowa. Co ciekawe, choć styl Wojciecha Chmielarza różni się od tego Katarzyny Zyskowskiej-Ignaciak nie sprawia wrażenia niepasującego do całości, a wręcz stanowi doskonałe dopełnienie. Chociaż raczej nie przypadnie do gustu każdemu, nie mogę Wam nie polecić lektury. 

„Koma” Katarzyna Zyskowska-Ignaciak i Wojciech Chmielarz; wydawnictwo Filia; Poznań 2017 ★★★★☆

Ostatnimi czasy bardzo często zasypuję Was opiniami powieści z pogranicza thrillera i kryminału, ale to dlatego że sama często sięgam po tytuły z tych gatunków, a jesień wydaje mi się szczególnie adekwatną porą roku na tego rodzaju lekturę. Nie wiem czy historia autorstwa Liv Constantine rzuciła się Wam wcześniej w oczy, bo ja osobiście nie słyszałam zbyt dużo na jej temat - wyjątek stanowił chyba tylko filmik na kanale BooksandLala - ale koncept na fabułę był dla mnie wystarczającą zachętą do lektury. Tylko, że nie do końca tego oczekiwałam po lekturze. 

Amber Petterson ma w życiu pewien wyznaczony cel, a wszelkie jej działania podyktowane są pragnieniem jego realizacji. To kobieta o wysokim mniemaniu o samej sobie, która ponad wszystko ceni sobie bogactwo i związane z nim wygody. Daphne Parrish prowadzi z kolei wymarzone życie Amber - mieszka w luksusowym domu, jej mąż jest w niej szaleńczo zakochany, a dwójka dzieci stanowi dopełnienie pięknego obrazka. Amber jest zdeterminowana by zająć miejsce pani Parrish i w tym celu powoli wciela w życie starannie opracowany scenariusz. 

„Zostać panią Parrish” to tego rodzaju thriller, który od samego początku wrzuca czytelnika niejako w środek wydarzeń. W powieści Liv Constantine nie ma miejsca na nieco spokojniejszy, jeśli mowa o tempie akcji, wstęp. Niemal od pierwszych stron jesteśmy też świadomi jakimi motywami kieruje się Amber. Liv Constantine stara się budować napięcie pewnymi sugestiami o tajemniczej przeszłości bohaterki, ale nie zawsze przynosi to oczekiwane rezultaty. Podobny problem pojawił się w powieści Renee Knight - kiedy kilkakrotnie narrator przerywa jakąś wypowiedź żeby nie zdradzić zawczasu wszystkich informacji, zabieg taki nabiera niepotrzebnej sztuczności.

Pod pewnymi względami powieść Liv Constantine przywodziła mi na myśl inny, bardzo w Polsce popularny thriller - „Co kryją jej oczy?” Sarah Pinborough. Obie panie przykładały dużą wagę do sztuki manipulacji, ponad to autorki przedstawiają nieco dwuznaczny z zewnątrz obraz związku. Liczyłam na to, że „Zostać panią Parrish" przekona mnie jednak do siebie w większym stopniu. Nie wyszło. Amber jest bohaterką, do której trudno zapałać sympatią, ale rozumiem, że w pewnym sensie wynikało to z zamysłu autorki. Zachowanie postaci, która stanowi przedmiot manipulacji razi jednak irracjonalnością i znajduje się na granicy sztuczności.

Jeden z największych plot twistów zostaje zasugerowany w opisie na okładce, a i to nie stanowi jedynego mankamentu „Zostać panią Parrish". Chociaż powieść Liv Constantine czyta się szybko, przez wzgląd na akcje i krótkie rozdziały, pewne aspekty odzierają czytelnika z przyjemności lektury. Autorka wykazuje irytującą skłonność do tego by dzielić się z czytelnikami szczegółami garderoby Amber, a poszczególne wydarzenia cechuje wtórność - nie w odniesieniu do innych powieści, ale powtarzaniu podobnych scen czy zwrotów. W pewnym momencie chciałam już po prostu skończyć lekturę, a i sam finał nie pozostawia po sobie spektakularnego wrażenia.

Żeby oddać autorce sprawiedliwość, „Zostać panią Parrish" przedstawia w dosyć ciekawy sposób motyw manipulacji i psychicznej przemocy, choć nie zdradzę, z której strony. Ale to niestety tyle. Wielbiciele gatunku raczej nie odkryją niczego nowego, a i osoby stroniące od thrillerów raczej nie znajdą tu czegoś dla siebie. Wiem, że powieść ma swoich zwolenników, ale osobiście radzę raczej wstrzymać się z lekturą.

„Zostać panią Parrish” Liv Constantine; tłum. Maria Brzezicka; wydawnictwo HarperCollins; Warszawa 2017 ★★☆☆☆

Kiedy zaczęłam podsumowywać 2017 rok uświadomiłam sobie, że zabrakło mi w nim jakiegoś jednego konkretnego wyzwania, które ukierunkowałoby moje czytelnicze wybory. Czegoś na kształt zeszłorocznego postanowienia by kończyć porozpoczynane serie książkowe. Jasne, w styczniu napisałam kilka słów o kulturalnych postanowieniach, ale były one na tyle mało skonkretyzowane, że (z wyjątkiem punktu o oglądaniu większej ilości filmów) szybko o nich zapomniałam i na przestrzeni całego roku nie przykładałam do nich najmniejszej wagi. Nie chciałam tego błędu powielić i dlatego już z wyprzedzeniem zaczęłam poszukiwać jakiś inspiracji. I znalazłam je na zagranicznym booktubie. Nie o wszystkich z podpunktów opowiem Wam dzisiaj, na to prawdopodobnie przyjdzie jeszcze pora. Skupimy się jednak na tym najważniejszym. 

Muszę przyznać, że nagrody literackie nigdy nie były czymś co przyciągało moją uwagę. Nie znałam i prawdopodobnie wciąż nie znam większości z możliwych wyróżnień i zdaję sobie sprawę z tego, że nie zawsze świadczą one o jakości powieści. Baileys Women’s Prize for fiction (określana do 2012 roku jako Orange Prize for Fiction, a obecnie - Women’s Prize for Fiction) przykuła jednak moją uwagę podczas oglądania jednego z Booktubowych materiałów. Był to filmik, w którym brytyjskie booktuberki recenzowały powieści tegorocznych finalistek nagrody i praktycznie każdy z wymienionych tytułów przykuł moją uwagę. 

Women's Prize for Fiction to jedna z najbardziej prestiżowych nagród literackich, przyznawana pisarkom różnych narodowości, których powieści (!) napisane w języku angielskim zostały wydane w Wielkiej Brytanii w poprzedzającym roku (szczegółowe daty i zasady zostały opisane na stronie poświęconej nagrodzie). Tym co sprawiło, że ostatecznie bardziej zainteresowałam się tą nagrodą był fakt, że wśród nominowanych w ubiegłych latach powieści znajdowały się tytuły, które znałam i które wywarły na mnie ogromne wrażenie. Od czasu zapoznania się z listą laureatek i nominowanych, kiedy nie wiedziałam na jaką lekturę się zdecydować, kilkakrotnie zainspirowałam się wspomnianą listą i ani razu się nie zawiodłam (choć nie wszystkie tytuły oczarowały mnie w równym stopniu).

To dlatego postanowiłam wykorzystać sprawdzony pomysł jako swoje wyzwanie na 2018 rok. Jak zobaczycie poniżej, sporo tytułów nie doczekało się jeszcze, a może nie doczeka się wcale, polskiego wydania, ale wciąż mam spore pole do wyboru. Nie zamierzam też w 2018 przeczytać wszystkich zaległych tytułów, ale wykreślenie kolejnych 12 tytułów (aktualnie jest ich 19) uważam za absolutne minimum. 

Dla zainteresowanych, zamieszczam listę wszystkich nominowanych do tej pory autorek. Sama szukałam polskich wydań, więc mogłam coś pominąć, ale portal Lubimyczytac.pl był dobrym pomocnikiem, więc nie powinno ich być zbyt dużo ;)

[Lista aktualizowana 10 marca 2020 r.]

*L:powieść znalazła się na długiej liście nominowanych

**S: powieść znalazła się wśród finalistów nagrody

***W: powieść zwyciężyła w danym roku

Kiedy większość blogerów, książkowych czy też po prostu kulturalnych, zachwycała się wizją premiery nowej ekranizacji powieści Lucy Maud Montgomery - Ani z Zielonego Wzgórza, ja stałam gdzieś z boku, umiarkowanie zainteresowana tematem, a momentami wręcz na niego obojętna.  Chociaż od dziecka uważałam siebie samą za mola książkowego, a jako pilna uczennica czytałam wszystkie pozycje znajdujące się na liście kanonu lektur, historia o rudowłosej sierocie, która przez pomyłkę trafia na Zielone Wzgórze, do domu Cuthbertów nigdy nie należała do moich ulubionych opowieści. Trochę mi teraz nawet głupio z tego powodu, bo kiedy w końcu po latach odświeżyłam sobie lekturę Ani z Zielonego Wzgórza uległam jej niezaprzeczalnemu urokowi, ale jak to się mówi - tylko krowa nie zmienia zdania. Dlaczego w takim razie w ogóle obejrzałam nowy serial Netflixa spytacie, a ja odpowiem, że wszystkiemu winny jest Internet, a będąc bardziej specyficznym - ten jego fragment, który traktuje o szeroko pojmowanej kulturze. Tak długo atakowano mnie kolejnymi pozytywnymi opiniami na temat serialu - Anne with an E czy też w polskiej wersji Ania, nie Anna - że w końcu postanowiłam najpierw ponownie sięgnąć po lekturę powieści Lucy Maud Montgomery, a potem dać szansę ekranizacji. I przepadłam. Do tego stopnia, że po obejrzeniu pierwszych czterech odcinków zachęciłam do seansu Panną M. i koniec sezonu obejrzałyśmy już wspólnie, a potem - także razem - rozpaczałyśmy, że sezon drugi nie został jeszcze emitowany i nieznana jest nawet data jego premiery.

Jeszcze przed obejrzeniem pierwszego odcinka zastanawiałam się w jakim stopniu Ania, nie Anna pozostanie wierna książkowemu pierwowzorowi. Czy wspólnym elementem pozostaną jedynie postacie i zarys fabuły? Czy scenarzyści zdecydują się na wprowadzenie jakiś zmian, czy raczej strona po stronie będą podążać za książką? Nie chodzi nawet o to, że miałam jakieś szczególne preferencje w tym temacie - po prostu nie do końca byłam przekonana czego powinnam oczekiwać. Po obejrzeniu całego sezonu nie da się ukryć, że pewne zmiany fabularne zostały przewidziane w scenariuszu, ale niektóre wydarzenia stanowią niemal dokładne odzwierciedlenia scen z książki. Mając świeżo w pamięci historie opisane przez Lucy Maud Montgomery, nie da się nie uśmiechnąć przyglądając się pierwszemu spotkaniu Mateusza z Anią, herbatce rudowłosej nastolatki z najlepszą przyjaciółką czy też już chyba kultowej scenie, w której dziewczyna rozbija szkolną tabliczkę na głowie Gilberta. Tego typu "smaczków" dla osób zaznajomionych z książką jest zresztą znacznie więcej.

Czytając Anię z Zielonego Wzgórza, i mam nadzieję, że nie narażę się tym wyznaniem wielbicielom powieści, odnosiłam momentami wrażenie, że historia posiada strukturę zbliżoną do zbioru opowiadań, w której ewidentnie to Ania znajdowała się w centrum wydarzeń. Jasne, w serialu wciąż to właśnie rudowłosa nastolatka stanowi główną bohaterkę, ale dowiadujemy się znacznie więcej informacji na temat innych postaci. Trochę tak jakby scenarzyści wykorzystali furtkę jaką pozostawiła im Lucy Maud Montgomery i odpowiedzieli na pytania, które pozostawały niewyjaśnione. I tak np. podejmują próbę opowiedzenia historii, która stoi za faktem, że żadne z dwójki rodzeństwa Cuthbertów nie założyło własnej rodziny, albo losów parobka zatrudnionego przez Mateusza "na miejsce Ani" - Jerry'ego. Poprawcie mnie jeśli się mylę, ale choć Lucy Maud Montgomery wspomina w książce o zatrudnieniu pomocy w Zielonym Wzgórzu, nigdy nie spotykamy tak naprawdę chłopca.

Odnoszę wrażenie, że Ania, nie Anna stara się dotrzeć do nieco odmiennego grona odbiorców niż powieść. Jego targetem jest może trochę starszy widz, wiecie - ktoś kto w szkole poznał historię Ani i teraz myśli o niej ze swego rodzaju sentymentem. Stąd zresztą delikatna zmiana charakteru całej opowieści. Nie da się ukryć, że Lucy Maud Montgomery dotykała niejednokrotnie trudnych i bolesnych problemów (choćby w miejscach, gdy mowa o przeszłości Ani), ale spisana przez nią historia nawet na moment nie traciła swego rodzaju lekkości i uroku. Ania, nie Anna chwilami przekracza ów granicę. Krótkie retrospekcje z czasów, kiedy Ania nie mieszkała jeszcze na Zielonym Wzgórzu, ale także sceny, w których dziewczynka doświadcza niesprawiedliwości i odrzucenia ze strony ludzi (choćby jeśli mowa o pierwszych dniach w szkole, nie wspominając nawet o jednej z początkowych scen, kiedy Ania uczestniczy w pikniku), dodają pewien posmak goryczy. I wiem, że to właśnie ten zabieg nie przypadł do gustu każdemu odbiorcy.

Osobiście wydaje mi się, że to właśnie ów zabieg rzuca nowe, ciekawe światło na całą historie. Owszem, gdyby scenarzyści trochę zbyt mocno podążyli w tym kierunku Ania utraciłaby swój niepowtarzalny charakter, ale w moim odczuciu ta "dopuszczalna granica" nie została jeszcze przekroczona. Zwłaszcza, że cięższym tematom zostają przeciwstawione inne motywy z przyjaźnią na czele. Nie do końca jestem przekona co do sposobu w jaki ukazana została relacja Ani i Diany - pewne wydarzenia, które nie zostały przedstawione w książce nieco zaburzyły obraz idealnej przyjaźni, ale za to nie mogę wyjść z podziwu nad tym w jaki naturalny i cudowny sposób została ukazana więź Maryli i Małgorzaty.

Ania z Zielonego Wzgórza zawsze była historią o wkraczaniu w dorosłość dziewczynki i dlatego rozumiem pewien feministyczny wydźwięk Netflixowej ekranizacji.  Niektóre zagadnienia nie mogły zostać wyrażone wprost w powieści Lucy Maud Montgomery, bo o pewnych sprawach po prostu nie mówiło się dawniej na głos. Fakt że w XXI wieku mamy coraz mniej tematów tabu dał za to scenarzystom nowe możliwości, które Ci po prostu wykorzystali. Dzięki temu pojawia się cudowny wątek o pozycji kobiety w ówczesnym świecie czy odcinek osnuty wokół przemiany Ani z dziewczynki w kobietę (chyba najzabawniejszy z całego sezonu zarówno przez urocze zawstydzenie Mateusza, jak i postawę Ani - przerysowaną chyba do granic możliwości). W serialu, bardzo subtelnie i delikatnie, wpleciony zostaje także wątek LGBT. I powiem Wam szczerze, byłam niemal zaskoczona jak naturalnie wpisał się on w historie, mimo że przecież nie występuje w powieści Lucy Maud Montgomery.

Jeśli powiem Wam, że posiadam duszę romantyczki, nie powinniście być zaskoczeni, że czytając książkę byłam zachwycona przedstawieniem relacji między Gilbertem a Anią (zwłaszcza, że wiedziałam mniej więcej w jakim kierunku ona zmierza) i nie mogłam się doczekać momentu, w którym postać chłopca pojawi się na ekranie. Chyba nie powinnam przyznawać się do tego, że pozostaję pod urokiem kogoś młodszego ode mnie o dobre kilka lat, ale jeśli zdecydujecie się na obejrzenie serialu zrozumiecie, że właściwie nie miałam wyjścia. Wątek Gilberta i Ani wprowadza do całego serialu pewną dozę uroku i humoru. Ale przedstawienie relacji międzyludzkich - zwłaszcza takich gdzie gdzieś w tle pojawia się miłość - ogółem pozostaje mocną stroną serialu (wystarczy przywołać choćby więź Ani z poszczególnymi Cuthbertami czy wspomniane już wątki z przeszłości). I nie mam wątpliwości co do tego, że akurat w tym zakresie zasługa nie leży jedynie w scenariuszu.

Cała obsada serialu Ania, nie Anna została w idealny sposób dobrana do swoich postaci. Poczynając od Amybeth McNulty (Ani) - romantycznej duszy, ze skłonnościami do pewnej przesady i Lucasa Jade'a Zumanna (Gilberta) - zadziornego, ale też inteligentnego chłopaka  o wielkim sercu; przez Corrine Koslo (Małgorzatę) - plotkarę z dobrymi intencjami; aż po moich faworytów Geraldine James (Marylę) - pozornie oschłą starą pannę, z ogromnymi pokładami miłości i R.H. Thomsona (Mateusza) - chorobliwie nieśmiałego mężczyznę, który stawia dobro innych ponad własne. Jeśli nie chcecie obejrzeć Ani z innych powodów, warto to zrobić choćby właśnie przez wzgląd na fantastyczną obsadę (a nawet samego Mateusza).

Serial Ania, nie Anna czerpie wystarczająco mocno z powieści by stać się doskonałym wyborem dla osób, które znają i przepadają za powieścią Lucy Maud Montgomery; a równocześnie jest to produkcja dobra sama w sobie, w oderwaniu od pierwowzoru. Ciekawa jestem w jaką stronę podążą scenarzyści w kolejnych sezonach (bo nie przyjmuję do wiadomości informacji, że te mogłyby nie powstać), a przez wzgląd na pewne fakty niemal liczę na to, że nie pozostaną wierni wydarzeniom z książki. Jak powszechnie wiadomo, okres wakacji jest doskonałą okazją na to by nadrobić kulturalne zaległości. A jeśli nie widzieliście jeszcze Ani, nie Anny, zdecydowanie jest to produkcja, z którą wartałoby się zapoznać.